Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Θέλω κάτι ν' αγγίξω:
Της ψυχής σου τον πόνο,
το δάκρυ των αιώνων στα χέρια σου,
για να τα κάνεις χρυσά στεφάνια.

Σπείρε τη χάρη και την ομορφιά,
να θερίσεις το όνειρο,
Ανέβασε στον ουρανό ένα περιστέρι
και πάρε τη γεύση του απείρου.
Ελέησε με αγάπη τους γύρω σου
και λάβε τον αιώνιο πυρήνα.

Θέλω να ερωτευτώ, αλλά δε με χωράει ο τόπος,
θέλω να σε φτάσω, αλλά το άλμα μικρό.
`Αφησε με τουλάχιστον να ονειρευτώ πως
είμαι ζητιάνος.
Αλέξανδρος&Ηλίας Κορδάς (Οι δικοί μου άνθρωποι)
Τα Ρόδα της Μαλσπούργης   
Καλό σας απόγευμα....

Γράφει ο αείμνηστος Ιερέας Ερατεινού Παπαγιώργης...

 IC         XC

 NI         KA

                    Ερατεινό

            Μεγάλη Τρίτη βράδυ

 Λίγες ημέρες προ του σταυρικού του θανάτου ο Κύριος ευρίσκεται στο σπίτι ενός φαρισαίου: Του Σίμωνος. 

      Μία πόρνη γυναίκα κρατώνας στα χέρια της ένα γυάλινο βάζο με πολύτιο μύρο μπαίνει μέσα στο σπίτι, ρίχνει το μύροςν εις την κεφαλήν του Κυρίου και ύστερα πέφτει  γονατιστή στα πόδυα Του. Δάκρυα  καυτάπου της  καίνε το πρόσωπο

τρέχουν από τα μάτια της ταλαιπωρημένης από την αμαρτίαν. γεναίας  όμως γυναίκας που ετόλμησε να πλησιάση τον αμόλυντον Κύριον. Η μετάνοιά της είναι συγκλονιστική.

  Ο Κύριος της κτήσεως, αλλά και της υπερτάτης Αγάπης Κύριος, ο  Κύριος  της συγνώμης που ήλθε σε τούτον τον κόσμο για να σώση τον αμαρτωλόν άνθρωπο, δέχεται η κάποτε αισχρή γυναίκα, τώρα όμως συντετριμένη στην καρδιά  και στην ψυχή, ναι δέχεται με τα δάκρυά της να του πλύνη τα πόδια και με τα μαλλιά της να του τα σκουπίση.

    Η αποψινή βραδυά είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην μνήμη αυτής της αμαρτωλής αλλά μετανοημένης υπαρξιακά πόρνης γυναικός, τόσον επειδή λίγες ημέρες προ  του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου η πράξις της έλαβε χώραν, όσο  και για να θυμίση ο Κύριος  στην μοιχαλίδα ανθρωπότητα, ότι είναι έτοιμος να την συγχωρήση, να της δώση την θείαν συγνώμη Του πάνω από τον Σταυρόν Του, αρκεί σαν την πόρνη εκείνη γυναίκα να συναισθανθή την αμαρτωλότητά της, να αλλάξη πορείαν εκατόν ογόντα μοιρών, και ομολογούσα τις αμαρίες στον Θεό κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού να λάβη την άφεσιν και την συγνώμην.

 Η άφεσις των πολλών αμαρτιών μεγάλο δώρο είναι του Θεού, ενώ η άφεσις ολίγων αμαρτιών, είναι και αυτό δώρον της χάριτος του Θεού, αλλά μικρότερο.

  Εκείνου που χρωστάει 50.000.000   όταν του χαρισθούν, πολύ μεγαλύτερο είναι δώρο, από εκείνου που του χαρίζονται 500.000 δραχμές

   Αυτό είπεν στον φαρισαίον ο Κύριος, όταν ως Θεός που είναι τον είδε να διαλογίζεται – να σκέπτεται ότι αν ήτο ο Κύριος άνθρωπος του Θεού, θα αντελαμβάνετο ότι η γυναίκα αυτή ήτο πολύ αμαρτωλή και δεν θα την άφινε ούτε να τον αγγίξη:

   Εις την μετανοημένην δε γυναίκα  ο Κύριος της συγνωμης είπεν: «Αφέονταί σοι αι αμαρτίαι αι πολλαί ότι  ηγάπησας πολύ’. Σου συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες σου, διότι πολλή είναι και η Αγάπη σου.

    Η αγία μοναχή Κασσιανή στο τροπάριό της, που απόψε θα ακούσουμε, περιγράφει την σκηνήν που έλαβε χωραν όταν η πληγωμένη αυτή ψυχή της πόρνης γυναικός δακρύβρεχτη έπλενε τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυά της και τα εσφόγγιζε με τα μαλλιά της.

    Ας το παρακολουθήσουμε με κατάνυξιν και νοερά ας βρέξουμε με τα δάκρυά μας τα άχραντα πόδια του Κυρίου μας του αγνοτάτου που σε λίγο πορεύεται προς το εκούσιον πάθος Του, ζητώντας την συγνώμην και. Το Άπειρον Αυτού έλεος για όλες τις αμαρτίες μας που στην ζωή μας διεπράξαμε εκουσίως ή ακουσίως με τα λόγια μας, με τα έργα μας, με τα άσεμνα θεάματα και με την διάνοιά μας, δηλαδή με τις σκέψεις μας , ώστε μετανοημένοι συντετριμένοι και καθαρισμένοι, με δακρύβρεχτη την ψυχή να συμμετέχουμε στα φρικτά μαρτύρια που Του επροξένησαν οι αμαρτίες μας.

     Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: Εκείνοι που αγαπούν την αμαρτίαν και λέγονται αμετανόητοι και εκείνοι που σαν την πόρνης εμίσησαν την αμαρτίαν από το βάθος της καρδιάς τους. Δούλοι της αμαρτίας οι πρώτοι, δούλοι της αγνότητος οι δεύτεροι και εχθροί της αμαρτίας.  Μακάρι να είμαστε από αυτούς τους τελευταίους. Αμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ 

ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΜΑΝΙΑ

Το ψέμα και η υπερβολή είναι κομμάτι της καθημερινότητας

Όλοι κάποια στιγμή λέμε μικρά ή μεγάλα ψέματα, για να δικαιολογηθούμε, να προστατέψουμε εμάς και τους γύρω μας από μια αλήθεια που πληγώνει, να κερδίσουμε κάτι ή να πληγώσουμε κάποιον. Χρησιμοποιούμε το ψέμα από φόβο, ανασφάλεια, όταν θέλουμε να δείξουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε.  Αποτελεί  την προσπάθεια να «κερδίσουμε» τους γύρω μας ή έναν τρόπο να τους εξουσιάσουμε. Στοχεύει στο να μας κάνει το επίκεντρο της προσοχής … τελικά είναι η προσπάθειά μας να μας αγαπήσουν. 

Πότε το ψέμα γίνεται παθολογικό; 

Είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τον υπερβολικό και τον ψεύτη από το μυθομανή. Η βασική διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι ότι ο δεύτερος συχνά χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας και ενώ ξεκινά τη φανταστική του ιστόρηση έχοντας πλήρη συναίσθηση της πράξης του, αργότερα μπορεί και ο ίδιος να πιστέψει το μύθο που έπλασε. Το ψέμα του έχει γίνει δεύτερη φύση.  Δεν λέει ψέματα μόνο για να κερδίσει κάτι, αλλά και για να αισθανθεί ότι ξεγελά. Η μυθομανία είναι μια διαταραχή της προσωπικότητας που χρειάζεται βοήθεια, αφού ο μυθομανής ζει μια ψεύτικη ζωή. Σπανίως, μπορεί να είναι και σύμπτωμα σοβαρότερης ψυχοπαθολογίας, όπως η μανία.  Για παράδειγμα ο μυθομανής σε μια ληστεία σε μια τράπεζα θα είναι αυτός που ακινητοποίησε το ληστή, ενώ στην ουσία ήταν αυτός που ακινητοποιήθηκε πρώτος.

Οι αιτίες της μυθομανίας

Όταν ο στόχος των ιστοριών δεν είναι η δημιουργία ενός λογοτεχνήματος, δηλαδή δεν είναι καθαρά μια γόνιμη φαντασία, τότε μπορεί να οφείλεται σε : i) χαμηλή αυτοεκτίμηση, ii) κακή αυτοεικόνα, iii) έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό, iv) έλλειψη ευχαρίστησης και χαράς στη ζωή που οδηγεί το άτομο να κάνει ψεύτικες ιστορίες για να γίνεται πρωταγωνιστής, για να αποκτά όλα εκείνα τα στοιχεία που του αρέσουν και που θα ήθελε να έχει αλλά δεν τα έχει.  Με αυτόν τον τρόπο προβάλλει έναν άλλον εαυτό προς τα έξω για να τον θαυμάσουν, για να τον αποδεχθούν ή απλά για να δείξει ότι η ζωή του είναι πολύ ωραία και είναι έτσι όπως θα ήθελε να είναι.
Το προφίλ του μυθομανούς

Βασικό χαρακτηριστικό του μυθομανούς είναι η έλλειψη αναστολών, η απουσία ισχυρών ηθικών κωδικών και αξιών. Συνήθως πρόκειται για άτομα μοναχικά, που μέσα στον παραμυθένιο κόσμο τους αισθάνονται πιο άνετα. Ωστόσο, δεν αποκλείονται και περιπτώσεις πολύ κοινωνικών ατόμων, που χρησιμοποιούν το ψέμα για να αυξήσουν την προβολή τους. 

Τι προβλήματα δημιουργεί;

 Μπορεί σκοπός του μυθομανούς να είναι η ανάπτυξη σχέσης συμπάθειας και το να γίνει ελκυστικός, τελικά όμως τα ψέματά του καταλήγουν να ενισχύουν τη μοναξιά του, την ανασφάλεια και συνήθως τον οδηγούν σε καινούργια ψέματα. Δυστυχώς, η μυθομανία είναι μια πάθηση που συχνά αργεί να γίνει αντιληπτή από το περιβάλλον του μυθοπλάστη, ιδιαίτερα αν ο ασθενής είναι καλός σε αυτό. Ωστόσο, επειδή πρόκειται για μια δεύτερη πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα προκαλεί προβλήματα στην επικοινωνία. Έτσι, μπορεί αρχικά ο μυθομανής να δημιουργεί προβλήματα στους άλλους -κυρίως σε όσους δεν ξέρουν τι συμβαίνει, ώστε να προστατευτούν-, αλλά στη συνέχεια, όταν πια το περιβάλλον του καταλάβει τι συμβαίνει, δημιουργούνται προβλήματα και στον ίδιο, γι’ αυτό και πολλοί μυθομανείς αλλάζουν περιβάλλον όταν αποκαλύπτονται. 

Πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε σε ένα μυθομανή; 

Όσοι γνωρίζουμε έναν τέτοιον άνθρωπο, συχνά αναρωτιόμαστε πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Αν τον συμπαθούμε, απλά δεχόμαστε το πρόβλημα και συνεχίζουμε· αν πάλι δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις, σκεφτόμαστε μήπως θα έπρεπε να του πετάξουμε κατάμουτρα την αλήθεια, ότι ξέρουμε πως λέει ψέματα. Εδώ δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Για ορισμένους, η ειλικρινής στάση μπορεί να τους «ξυπνήσει» και να τους κάνει να προσπαθήσουν να σταματήσουν τα ψέματα, ενώ κάποιους άλλους να τους αποσταθεροποιήσει περισσότερο.

Πηγή: Βάσω Α.

Ξαλό σας ξημέρωμα φίλες και φίλοι.....

Γράφει ο αείμνηστος Ιερέας Ερατεινού Παπαγιώργης.....

   IC         XC

  NI         KA

                                             Ερατεινό

                                               15-3-87

                                    Η Μεγάλη εβδομάδα     

 Ο χρόνος αγαπητοί μου Χριστιανοί έχει 52 εβδομάδες. Η μία από αυτές τις εβδομάδες ονομάζεται, όπως είναι  σε όλους γνωστό, Μεγάλη εβδομάδα. Γιατί λέγεται μεγάλη εβδομάδα; Διότι κατ΄αυτήν την εβδομάδα εξιστορείται το πάθος του μεγάλου Κυρίου μας , που χωρίς να έχη καμίαν αμαρτίαν, έπαθε για μας με την δική του θέλησι και συγκατάβασι, για να μας λυτρώση από τα φοβερά δεσμά της αμαρτίας. 

     Ολοι οι Χριστιανοί την περιμένουμε την Μεγάλη εβδομάδα σαν κάτι το ξεχωριστό από κάθεν άλλη εβδομάδα του χρόνου. Περιμένουμε να νοιώσουμε αυτήν την εβδομάδα μέσα μας κάτι που θα μας δημιουργήση κάποιαν ιεράν συγκίνησιν, που στην γλώσσα της εκκλησίας μας, είναι η κατάνυξις και ο πόθος της είναι ο της κατανύξεως πόθος.

    Μακάριοι όσοι μέσα στα σωθικά της ψυχής και του σώματος νοιώθουν αυτό που η ψυχή τους ποθεί αυτήν την Μεγάλη εβδομάδα να νοιώση, δηλαδή την συμμετοχή τους στο Θείον δράμα, σ΄αυτό που ο Θεός Πατέρας προ αμνημονεύτων χρόνων, γιατί λυπήθηκε τον άνθρωπο που παρακούσας την εντολή του έχασε το πρωτόκτιστον το αρχαίον κάλλος της αναμαρτησίας και της Πατρικής υιοθεσίας, περιέπεσε στα δίχτυα της αμαρτίας, με αποτέλεσμα από βασιλόπουλο που ήταν να χάση αυτήν την υιοθεσίαν, να γίνη απόπαιδο θα λέγαμε στην γλώσσα μας, δούλος της αμαρτίας με όλα τα φοβερά επακόλουθά της  που είναι τα πάθη της ατιμίας,  οι ασθένειες, η αγωνία, το άγχος και τελικά ο θάνατος του σώματος αλλά και της ψυχής αδελφοί μου.

     Οι θυσίες, που οι αρχαίοι έκαναν  των ζώων, δεν είχαν την δύναμι να μας αποκαταστήσουν εις το αρχαίον κάλλος που είχαμε και να μας λυτρώσουν από την αμαρτία και τα δεινά της. Έπρεπε να βρεθή κάποιος χωρίς αμαρτίαν να θυσιασθή για να σώση όλους εκείνους που θα τον πιστεύσουν, θα μετανοήσουν και θα ζητήσουν από το βάθος της καρδιάς τους την λύτρωσιν και την σωτηρίαν.

     Επειδή όμως κανείς δεν είναι καθαρός από τον ρύπον της αμαρτίας, ο μόνος που είχε την δύναμιν  με την θυσίαν του να μας σώση ήτο ο μονογενής αναμάρτητος Υιός του Θεού, που είναι ο Χριστός μας και όλοι Τον γνωρίζουμε  από βρεφικής ηλικίας ως τον Φιλάνθρωπο Θεάνθρωπο.

     Του Θεανθρώπου, λοιπόν τα πάθη εορτάζοντες, την εβδομάδα των παθών, ζούμε την ιεράν συγκίνησιν του ότι ο αναμάρτητος έπαθεν υπέρ ημών των αμαρτωλών.

     Την ζούμε όμως, αδελφοί μου, αυτήν την ιεράν συγκίνησιν; Ας θυμηθούμε το «πέρυσι» και το «πρόπερυσι». Κι αν μεν νοιώσαμε τότε την ψυχή μας να συμμετέχη στο Θείον δράμα κατά κάποιον βαθμόν, φέτος να ζητήσουμε πιο δυνατή αυτήν την συμμετοχή μας. Αν ήμασταν ψυχροί, να προβληματισθούμε για την ψυχρότητά μας και φέτος να ζητήσουμε με θερμότητα πίστεως και Αγάπης προς τον διδάσκαλον της Αγάπης.

     Ο διδάσκαλος της Αγάπης στον δρόμον της θυσίας. Εμείς, πού; Συμπάσχουμε μαζί Του; Συμμετέχουμε στο πάθος Του; Είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι;  Σκληρόν αυτό που θα πούμε: Όταν είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι είμαστε συνένοχοι εκείνων που εβασάνισαν τον Κύριον.

     Τι μας απομένει τότε για να συμπάθουμε με τον Χριστόν μας: Στροφή στο παρελθόν μας ειλικρινής. Ετσι θα θυμηθούμε μια-μια τις αμαρτίες μας. Ας πονέσουμε γι αυτές. Αν το κατορθώσουμε αυτό τότε βρισκόμαστε αρκετά κοντά στον Κύριον που έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες.

    Τι πρέπει τότε να κάνουμε; Να τον λυπηθούμε; Όχι. Ο Θεός δεν θέλει να τον λυπούμεθα. Δεν είναι αξιολύπητος ο Θεός. Εμείς είμαστε οι αξιολύπητοι. Να Του ζητήσουμε, λοιπόν, να μας  λυπηθή μέσα στα πάθη Του. Να του ζητήσουμε συγνώμην.

   Πως;

 Κύριε  σε πίκραναν οι αμαρτίες μου. Συγχώρεσέ με. Δώσε μου δάκρυα μετανοίας. Δώσε μου την προς Σε Αγάπην. Δώσε μου καινούργια πορεία στην ζωή. Πορεία ξένη προς την αμαρτίαν. Πορεία προς το ιερόν  εξομολογητήριον. Δώσε μου την μετάνοια του ληστή, τα δάκρυα της πόρνης και του τελώνη, ως και του Πέτρου που σε αρνήθηκε , και μη με αφίνεις στου Ιούδα τις ένοχες τύψεις και στης ψυχής μου την αυτοκτονία.

 Η Εκκλησία μας για να προετοιμάση την ψυχή του κάθε πιστού να φταση στα δάκρυα της μετανοίας, που θα καθαρίσουν σε κάποιο βαθμό την εσωτερική του ακαθαρσία  ώστε να νοιώση την κατά δύναμιν κατάνυξιν κατά την ανάγνωσιν των 12 περικοπών  του Ευαγγελίου την νύκτα της Μεγαλης Πέμπτης, έχει θεσπίσει την ακολουθίαν του Νυμφίου που τελείται τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης εβδομάδος.

        Για να υπενθυμίση την αγνότητα του σώματος, της ψυχής και των προθέσεών μας , την πρώτη βραδυά (Κυριακή βράδυ) την έχει αφιερώσει στον αγνότατον Ιωσήφ τον Πάγκαλον που υπέστη τις αμαρτωλές προτάσεις  της συζύγου του  κυρίου του, διέφυγεν όμως την διάπραξιν μαζί της της αμαρτίας, διότι εφοβείτο και εσέβετο τον Θεόν, που ως παναταχού παρόντα όπως τον επίστευε θα τον λυπούσε πράττοντας την αμαρτίαν ενώπιον των αγνοτάτων οφθαλμών Του.

    Διερωτάται τότε η ψυχή: Είμαι έτσι αγνή σαν τον Πάγκαλο; Η  κάθε μια ψυχή τότε απαντά αναλόγως. Επειδή όμως κανείς άνθρωπος δεν είναι τελείως καθαρός, διότι η ψυχή αμαρτάνει και δια των διαλογισμών, ανάλογα με την καθαρότητα που έχει ο καθένας, την εσωτερική, ζητεί και μια καινούργια καθαρότητα, διότι το τροπάριον ‘Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα…..» του θυμίζει πως πρέπει να ξυπνήση από τον λήθαργον της σκληρότητος, της φιλαμαρτησίας, της αδιαφορίας και της ραθυμίας, λέγοντας  «…..βλέπε  ουν ψυχή μου μη τω ύπνω κατενεχθης, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της Βασιλείας έξω κλεισθής….. αλλά ανάνηψον κράζουσα  Αγιος, Αγιος Αγιος ει ο Θεός ημών δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.»

    Το τροπάριον αυτό επαναλαμβάνεται και τις δύο υπόλοιπες βραδιές του Νυμφίου. Την Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ την έχει αφιερώσει η Εκκλησία στην παραβολήν των 10 παρθένων, για να μας θυμίση τις πέντε από αυτές που ήσαν μωρές και κλείσθηκαν έξω από τον Θείον νυμφώνα, διότι οι λαμπάδες της πίστεώς τους ήσαν σβυστές εφ όσον τους έλειπε το έλαιον, που συμβολίζει τις πράξεις της αγαθοεργίας και της ελεημοσύνης άνευ των οποίων η πίστις είναι νεκρά. Τότε θα θυμηθούμε ότι κάποιον κάποτε, έστω και έναν από τους πτωχούς που εζήτησε την βοήθεια μας, δεν ελεήσαμε. Θα ζητήσουμε την συγνώμην από τον Θεόν, θα κλάψουμε ίσως για την σκληρότητά μας και μπροστά στον επουράνιον Νυμφίον του Οποίου το πρόσωπο θα βλέπουμε στην εικόνα Του θα δίνουμε τον λόγο μας  ότι θα αγωνισθούμε να ομοιάσουμε με τις πέντε φρόνιμες παρθένους, που έζησαν την αγνότητά τους και την πίστι τους με έργα ελεημοσύνης, Αγάπης καλωσύνης και αγαθότητος. 
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ 

Η Καρδιά και ο νους......

Έχουμε όλοι μέσα μας ένα αντρόγυνο που το δένει και το χωρίζει, το ξανασμίγει και το συνταράζει ένας τρελός αιώνιος έρωτας. Έχουμε την Καρδιά και τον Νου. Η Καρδιά είναι το πάντα γόνιμο και θυελλώδες θηλυκό και ο Νους είναι ο στιβαρός και καλοστεκούμενος άντρας. Γεννιόμαστε και γεννιέται μαζί μας, μέσα μας και το θηλυκό Καρδιά. Καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε, ακούμε, παθαίνουμε και μαθαίνουμε, γεννιέται μέσα μας και μεγαλώνει μαζί μας κι ο άντρας Νους.
Όποτε είμαστε αρκετά σοφοί και τα αφήνουμε να σμίξουν, τα δύο αυτά στον έρωτά τους, γεννούν όμορφα και εύρωστα, γεμάτα υγεία παιδιά. Τα παιδιά αυτά είναι επιλογές σοφές και αποφάσεις δυνατές για νέα κατορθώματα και νέα ταξίδια. Είναι πλούσια συναισθήματα, αγάπες κι όνειρα, σκοποί ανώτεροι, νέες άγνωστες ως τότε δυνάμεις μέσα μας που μας συνοδεύουν στο παραπέρα. Όλοι όσοι στέριωσαν τις ρίζες τους κι άπλωσαν τα κλαδιά τους κι άφησαν τα σημάδια τους σε τούτη τη σύντομη ζωή, είναι εκείνοι που άφηναν το αντρόγυνο μέσα τους να σμίγει συχνά κι ελεύθερα για να γεννοβολά καλούς καρπούς.
Όλες μας οι πράξεις κι οι κουβέντες πρέπει να είναι συνετές. Πρέπει να μοιάζουν στον πατέρα που τις έσπειρε, τον Νου – το λογικό μας. Μα κι όλες οι πράξεις κι οι κουβέντες μας πρέπει να έχουν συναίσθημα, πάθος και ορμή. Πρέπει να μοιάζουν και στη μάνα που τις γέννησε, την Καρδιά – την πηγή όλων των συναισθημάτων μας.
Έτσι τα λόγια μας δεν θα είναι λόγια του αέρα, αλλά θα είναι και πράξεις, θα προκαλούν έργο. Έτσι και οι πράξεις μας δεν θα είναι απλές αυθόρμητες αντιδράσεις στα εξωτερικά ερεθίσματα και τις προκλήσεις, αλλά θα περιέχουνε βούληση, επίγνωση, ζωογόνο δύναμη.
Όταν συμβαίνει και ξεστομίζουμε μια κουβέντα ή κάνουμε μια πράξη που δεν έχει πάθος και συναίσθημα, τότε ο Νους βίασε την συμβία του, την Καρδιά. Όταν συμβεί το αντίθετο και η κουβέντα ή η πράξη μας έχει μόνο πάθος και ορμή, τότε η Καρδιά ξεγέλασε και παρέσυρε τον σύντροφό της, τον Νου.
Το όμορφο και δύσκολο χρέος μας είναι να μάθουμε την υψηλή τέχνη της ελευθερίας, δηλαδή το πώς να αφήνουμε λεύτερους την Καρδιά και το Νου να σμίγουν ισότιμα στον έρωτά τους και να γεννούν παιδιά που μοιάζουν και στους δύο μαζί και ποτέ στον έναν μόνον.
Το γινάτι μας κι οι φόβοι μας, δηλαδή ο εγωισμός μας, όταν πλησιάζει κοντά σ’ αυτό το αντρόγυνο, πάντοτε φέρνει δυστυχία.
Διπλαρώνει συχνά ο εγωισμός τον Νου και του κακολογεί την Καρδιά:
- «μην την εμπιστεύεσαι» του λέει, «κάνε εσύ κουμάντο που είσαι και ο άντρας, αυτή είναι θεότρελη, θα σε καβαλήσει και θα σε ντροπιάσει.»
Τότε κι ο Νους, σαν αρσενικό που είναι, ταράζεται, σκιάζεται με τέτοιες κουβέντες και σφίγγεται και σκληραίνει και βιάζει τη σύντροφό του την Καρδιά.
Άλλοτε πάλι ο εγωισμός μας, δηλαδή το γινάτι μας κι οι φόβοι μας, γυροφέρνει και χαϊδολογά το θηλυκό, την Καρδιά μας και τις ψιθυρίζει λόγια εκμαυλιστικά:
- «τι όμορφη που είσαι! Από την ομορφιά σου όλα ξεκινούν. Εσύ είσαι η βασίλισσα, εσύ γεννάς και πρέπει να εξουσιάζεις, ο Νους είναι κηφήνας ή εργάτης. Μην τον ανέχεσαι στο κουμάντο, υπόταξέ τον, βάλ’ τον να σε προσκυνάει και να δουλεύει για σένα».
Τότε κι η Καρδιά, φιλάρεσκη σα θηλυκό, ξελογιάζεται με τέτοιες κουβέντες και παθιάζεται να κυριέψει τον σύντροφό της τον Νου.
Όταν λοιπόν, τέτοια αφήνουμε να συμβαίνουν στο αντρόγυνο αυτό μέσα μας, ο έρωτάς τους γίνεται μια πάλη με έναν μόνο νικητή και έναν μόνον χορτασμένο, από τους δύο. Ποτέ από ένα τέτοιο σμίξιμο δεν βγαίνει καλό τέκνο – λόγος ή πράξη.
Αυτή είναι η δουλειά του εγωισμού. Να βάζει λόγια σ’ αυτό το αντρόγυνο, να το χωρίζει, να φέρνει την φιλονικία στη θέση του έρωτα.
Αυτό κάνει το γινάτι μας, η τύφλα μας, το πρωτόγονο κι ακόρεστο “θέλω” μας, αυτό κάνουν κι οι φόβοι μας κι οι ανασφάλειές μας και οι λογιών – λογιών φοβίες μας. Αυτό κάνουν τα “μη”, τα “πρέπει” και τα “δεν πρέπει”, που μας έμαθαν και μας επέβαλαν “τυφλά να τα ακολουθούμε”. Μας αλυσοδένουν, μας φυλακίζουν, να μην μπορούμε να φέρνουμε συνειδητά το μέσα μας αντρόγυνο σε ερωτική συνάντηση. Τότε το αποτέλεσμα είναι όλο και πιο συχνά να επιτρέπουμε να συμβαίνει (και τελικά να συνηθίζουμε) την εσωτερική φιλονικία, που γεννάει τις νευρώσεις και τις αγκυλώσεις μας.
Μια πράξη γεμάτη σύνεση και σωφροσύνη αλλά χωρίς νεύρο, πάθος, τόλμη και ορμή είναι συνήθως απλή υπακοή σε κάποιο εσωτερικό μας φόβο. Μπορεί επίσης να είναι υπακοή σε μια εξωτερική εντολή που λάβαμε.
Αλλά και μια πράξη γεμάτη θάρρος, συναίσθημα και ζήλο, αλλά χωρίς καθόλου σύνεση και σκέψη είναι συνήθως μια σκέτη τρέλα, ένα πήδημα στο κενό, μια υπακοή στο γινάτι, στο πρωτόγονο κι ακόρεστο “θέλω” μας. Μπορεί επίσης να είναι και αποτέλεσμα ενός τυφλού ενθουσιασμού που τον προκάλεσε κάποιος που μας γοήτευσε.
Τέτοιες πράξεις είναι παιδιά του εγωισμού, που είναι η εσωτερική μας υποτέλεια ή της υποτέλειας απέναντι στους άλλους γύρω μας. Πρέπει διαρκώς να μαθαίνουμε να τα αναγνωρίζουμε και να είμαστε έτοιμοι με θάρρος να τα διορθώνουμε άμεσα.
Όταν για πολλούς η ηλικία γέννησης προχωρήσει, αλλά η ηλικία ωρίμανσης μείνει στάσιμη, συμβαίνει αυτοί οι άνθρωποι να είναι και να μένουν εξαρτημένοι από τους άλλους. Δεν μεγαλώνουν, παραμένουν εξαρτημένα νήπια. Πάντοτε αναζητούν κάποιον άλλον σα μάνα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους ή σαν πατέρας να πάρει την ευθύνη για τις αποφάσεις τους. Κάνουν και λένε ό,τι θα κάνουν και θα πουν και οι άλλοι, οι πολλοί ή οι πιο ισχυροί ή γενικά δανείζονται από την κοινή γνώμη. Μαϊμουδίζουν και ξεπατικώνουν. Είναι οι άνθρωποι που ζουν υποτελείς.
Χρέος μας, για να γίνουμε Άνθρωποι, είναι η ελευθερία. Να επιτρέπουμε και να παροτρύνουμε την Καρδιά μας και το Νου μας να σμίγουν ερωτικά και όχι ανταγωνιστικά. Αυτό είναι το θεμέλιο της εσωτερικής μας ελευθερίας. Λόγια και πράξεις πρέπει να είναι νόμιμα παιδιά του Έρωτα του Νου με την Καρδιά κι όχι εξώγαμα του εγωισμού και της υποτέλειας.

 Απόσπασμα από το

Meeting-areo.blogspot

Καλό μεσημέρι..... 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΝΟΤΕΣ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ.......

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΛΥΒΙΟΥ

Μια πολύ όμορφη και διδακτική ιστορία από τον Paolo Coehlo.
Καλό κι ευλογημένο σαββατοκύριακο σ' όλους σας........

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.......

Τρίτη πρωί και οι υπάλληλοι μιας δημόσιας υπηρεσίας, βρήκαν σπασμένο ένα από τα τζάμια της εισόδου. Αμέσως κυριάρχησε ο φόβος πιθανής προσπάθειας διάρρηξης. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το μυστήριο λύθηκε. 

Στο διπλανό παράθυρο ένα κολλημένο κομμάτι χαρτί με "οδηγίες" γραμμένες με κηρομπογιά που έλεγε:

«ΣΑΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΕΝΑ ΦΑΚΕΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ»

Το βλέμμα αμέσως έτρεξε στο σημείο αυτό, όπου περίμενε στριμωγμένος ένας μικρός αυτοσχέδιος φάκελος.

Μέσα περιείχε ένα χαρτονόμισμα και λίγα κέρματα, όλα μια δεκάδα και κάτι ευρώ. Μαζί, ένα μικρό, χειρόγραφο σημείωμα που έγραφε:

«ΣΑΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ ΣΑΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΛΙΓΑ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΗΚΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΑΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ»

Φαίνεται, ότι αυτός ο λαός αντέχει ... δεν κάνει κανενός ηγέτη το χατίρι! Θα αντέξουμε, θα τα καταφέρουμε!

Ένα κομμάτι από το χαρτζιλίκι αυτών των παιδιών μια κίνηση που αξίζει εκατομμύρια. Ευτυχώς υπάρχει ακόμη ελπίδα, ευτυχώς υπάρχουν παιδιά...

Κι όπως πολύ καλά ερμήνευσε ο Πρίγκιπας της ελληνικής Ροκ Παύλος Σιδηρόπουλος

«…….υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…..!!!!!! »

Αληθινή ιστορία ...  Άρα υπάρχει ακόμα ελπίδα!!!

Βάγια, Βάγια και Βαγιώ, τρώμε ψάρια και κολιό και την άλλη Κυριακή, τρώμε το ψητό τ’ αρνίίίίίί…..

 Κυριακή των Βαΐων μεθαύριο, και η παράδοση θέλει στο τραπέζι μας ψάρι.

Σας προτείνω την παρακάτω συνταγή! 
Γεμιστές τσιπούρες με καραμελωμένα κρεμμύδια, σκορδάκι, ντοματίνια, μυρωδικά.
Εκτός από τσιπούρες, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαργούς, λαβράκια ή όποιο άλλο ψάρι αγαπάτε, στο ίδιο μέγεθος με τις τσιπούρες, ώστε να χωρέσει μέσα η προτεινόμενη ποσότητα γέμισης. 
Αλλιώς προσαρμόστε τη δοσολογία ανάλογα με το μέγεθος των ψαριών που έχετε. 
Πάμε να μαγειρέψουμε!

Τα υλικά μας: 
2 τσιπούρες, 500 γρ. η κάθε μία 
6 τοματίνια κόκκινα 
2 μεγάλα κρεμμύδια, 400 γρ. περίπου 
2 μεγάλες σκελίδες σκόρδου 
6-7 κλωνάρια μαϊντανό 
1 κουταλάκι ρίγανη ξερή 
μισό κουταλάκι μαντζουράνα ξερή 
1/3 κουταλάκι κύμινο τριμμένο 
4-5 κουταλιές ελαιόλαδο 
χυμό από μισό λεμόνι 
1 κουταλιά μουστάρδα 
1 κουταλάκι ζάχαρη 
μισό κουταλάκι αλάτι 
Στην πράξη: 
Καθαρίζουμε τις τσιπούρες από τα λέπια και τα εντόσθια και τις πλένουμε πολύ καλά. Αλατίζουμε ελαφρά την κοιλιά τους και τις βάζουμε στο ταψάκι που θα ψηθούν. 
Κόβουμε τα κρεμμύδια και τα σκόρδα σε φέτες. 
Ψιλοκόβουμε τον μαϊντανό. 
Βάζουμε το ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι και αφού ζεσταθεί καλά, ρίχνουμε τα κρεμμύδια, τα σκόρδα, την ζάχαρη και το αλάτι. 
Σοτάρουμε τα κρεμμύδια σε μέτρια φωτιά, να μαλακώσουν, να πάρουν χρώμα και να καραμελώσουν. Ανακατεύουμε συχνά να μην κολλήσουν.

Προσθέτουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, τη μαντζουράνα, το κύμινο και τη ρίγανη.       

Γεμίζουμε τις κοιλιές των ψαριών μέχρι και το κεφάλι. 

Κόβουμε τα τοματίνια στη μέση και βάζουμε από 6 μισά κομμάτια στο κάθε ψάρι, μέσα στην κοιλιά του.

Ανακατεύουμε την μουστάρδα με το χυμό του μισού λεμονιού, και ραντίζουμε με αυτό το μείγμα τα ψάρια. 
Πασπαλίζουμε με λίγο ακόμα αλάτι, λίγο πιπέρι και λίγη ρίγανη. 
Ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο επιπλέον επάνω στα ψάρια. 
Προσθέτουμε ένα φλιτζάνι τσαγιού νερό στο ταψί και βάζουμε τις τσιπούρες να ψηθούν, στους 220 βαθμούς, σκεπασμένες με αλουμινόχαρτο. 
Δέκα - δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος του ψησίματος αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και αφήνουμε τα ψάρια μας να πάρουν χρώμα. 
Σερβίρονται ζεστά και καλή μας όρεξη! 

Τώρα πάρτε και το ανεκδοτάκι σας..........

Μία γυναίκα μπαίνει σε φαρμακείο και ζητάει δηλητήριο.
- Κυρία μου, τι το θέλετε το αρσενικό…;;; ρωτάει ο φαρμακοποιός.
- Να σκοτώσω τον άνδρα μου.
- Μα τι λέτε κυρία μου; Δεν μπορώ να σας πουλήσω αρσενικό για να σκοτώσετε έναν άνθρωπο!
Τότε η κυρία βγάζει από την τσάντα της μια φωτογραφία όπου ο άνδρας της έχει την γυναίκα του φαρμακοποιού αγκαλιά.
Ο φαρμακοποιός παίρνει την φωτογραφία στα χέρια του, την κοιτά και απαντά:
- Τώρα μάλιστα… Δεν μου είπατε ότι έχετε συνταγή!!!
`Αντε και καλό σας απόγευμα.......... 

Διαβάζοντας χθες την παρακάτω ανάρτηση του Παραμυθά ένιωσα την ανάγκη να την μοιραστώ εδώ γιατί με καλύπτει απόλυτα. Την ανεβάζω αυτούσια και σας προτείνω, αν δεν είστε ήδη αναγνώστες, να σκαλίσετε το μπλογκ του Παραμυθά το οποίο είναι γεμάτο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.

   Τα παιδιά το σχολείο και οι δάσκαλοι.

Αυτή η φωτογραφία του Κρισναμούρτι με παιδιά του Σχολείου που ίδρυσε στην Καλιφόρνια, που βλέπετε ήταν η αφορμή για μια συζήτηση  που είχα με ένα φίλο για το τι νομίζει ο Κρισναμούρτι για την εκπαίδευση. Του είπα κάποια πράγματα που μετά σκέφτηκα να τα γράψω και να σας τα μεταφέρω εδώ. Δεν είναι ερμηνεία όσων λέει εκείνος, όπως και μπορεί να μην έχω καταλάβει ακριβώς τι λέει. Το καλύτερο είναι να έρχεται κανείς απ’ ευθείας με όσα έχει πει ο ίδιος μέσα από τα βιβλία του και τα βίντεο που έχουν γυριστεί με ομιλίες του και συζητήσεις που έχει κάνει. Να το κείμενο που ετοίμασα.
Στέλνουμε τα παιδιά μας σε σχολεία όπου  δεν ενδιαφέρεται κανείς αληθινά γι’ αυτά· αλλά ούτε και εμείς ενδιαφερόμαστε βαθιά για τα παιδιά σας, κι έτσι μεγαλώνουν μέσα στο φόβο, στη μοναξιά και στο άγχος. Δεν υπάρχει αληθινή και βαθιά αγάπη στο σπίτι, αλλά δεν υπάρχει και στο σχολείο. Έτσι δεν είναι; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο Σχολείο; Είναι απλώς για την απόκτηση κάποιας τεχνικής γνώσης που μ’ αυτήν θα προχωρήσουν τη ζωή τους, ασκώντας αυτή τη γνώση για να έχουν ένα κερδοφόρο επάγγελμα; Αυτό εννοούμε όταν λέμε, «Εκπαίδευση»; Να περνάμε κάποιες εξετάσεις για να αποκτήσουμε ένα δίπλωμα και να γίνουμε υπάλληλοι που θα σκαρφαλώσουν τη σκάλα της εξέλιξης  και θα γίνουμε διευθυντικά στελέχη;
Δημιουργούμε, λοιπόν,  μια γενιά ανθρώπων ίδιους με μας:  άχρωμους, αναίσθητους, με προκαταλήψεις και  δοσμένους στο να κάνουν λεφτά. Ως γονείς ενδιαφερόμαστε πώς θα πάρουν ένα δίπλωμα και πώς θα βρουν μια καλή δουλειά. Αυτό είναι που ενδιαφέρει τον κάθε γονιό στον κόσμο για το παιδί του: να βρει μια καλή δουλειά, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να βολευτεί. Να βολευτεί πού; Στη μιζέρια, έτσι δεν είναι;
Δεν είμαστε προετοιμασμένοι, ως γονείς και δάσκαλοι, να φέρουμε στον κόσμο μια νέα γενιά ανθρώπων, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται η ανθρωπότητα: μια εντελώς νέα γενιά ανθρώπων με εντελώς διαφορετικό νου και καρδιά. Είμαστε έτοιμοι γι αυτό; Πράγμα που σημαίνει:  Το να μην φοβάσαι να μην είσαι κάποιος, να μην είσαι «φτασμένος», να μην είσαι επιτυχημένος, γιατί εκεί είναι η ρίζα του ανταγωνισμού, δηλαδή του φόβου μήπως δεν πετύχεις. Αλλά όταν υπάρχει φόβος, σταματάς να μαθαίνεις. Κι έτσι η αποστολή της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η εξάλειψη κάθε ψυχολογικού φόβου. Αυτό περιλαμβάνει την εξάλειψη κάθε ανταγωνισμού. Μέσα στη διαδικασία του ανταγωνισμού, συμμορφώνεσαι  με τη γενική τάση και σταδιακά καταστρέφεις την ευαισθησία, τη φρεσκάδα, τη νεανικότητα του μυαλού σου. Έτσι, η εκπαίδευση μπορεί να έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, κι όχι απλώς να μεταφέρεις στο μυαλό σου αυτά που είναι τυπωμένα σε μια σελίδα. Εκπαίδευση μπορεί σημαίνει να ανοίγεις πόρτες βαθιάς άμεσης αντίληψης με την καρδιά των σχέσεων της ζωής. Σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις ευτυχισμένα, ελεύθερα, χωρίς μίσος και σύγχυση, αλλά με χαρά. Η σύγχρονη εκπαίδευση μας τυφλώνει· μαθαίνουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλο όλο και πιο πολύ, να ανταγωνιζόμαστε, να μαχόμαστε ο ένας τον άλλον. Σωστή εκπαίδευση είναι σίγουρα η ανακάλυψη ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, η απελευθέρωση του νου σου από την ίδια του την διαμόρφωση. Και ίσως τότε μπορεί να υπάρξει αγάπη που με τη δράση της θα φέρει αληθινές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.
Το πρόβλημα στο σχολείο δεν είναι ο μαθητής, το παιδί δηλαδή, αλλά ο δάσκαλος και ο γονιός. Το επάγγελμα του δάσκαλου δεν είναι απλώς μια δουλειά ρουτίνας, αλλά μία έκφραση ομορφιάς και χαράς, που δεν μπορεί να μετρηθεί με όρους επίτευξης στόχων και επιτυχίας. Η δουλειά του δάσκαλου δεν είναι η μετάδοση απλώς πληροφοριών, αλλά η καλλιέργεια ενός ερευνητικού νου. Το να είσαι δάσκαλος είναι το πιο ευγενικό επάγγελμα – αν αυτό μπορεί να το πει κανείς, «επάγγελμα». Είναι μια τέχνη που απαιτεί, όχι μόνο γνώσεις, αλλά άπειρη υπομονή και αγάπη. Πραγματική μόρφωση σημαίνει ότι κατανοείς την σχέση σου με τα πάντα μέσα στο πεδίο της ύπαρξής μας , τη σχέση με το χρήμα, με την ιδιοκτησία, με τους ανθρώπους, με τη φύση, με τον εαυτό μας.

Καλό βράδυ......

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΖΩ... (ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ)

Ο άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του με το άγχος να τελειώσει το Δημοτικό, να τελειώσει το Γυμνάσιο, να τελειώσει το Λύκειο, να τελειώσει το Πανεπιστήμιο για να πάψει να αγχώνεται. 
Να βρει δουλειά και να πάρει αυτοκίνητο για να πάψει να αγχώνεται. 
Να παντρευτεί και να πάρει σπίτι για να πάψει να αγχώνεται. 
Να κάνει παιδί και να το μεγαλώσει για να πάψει να αγχώνεται. 
Να το στείλει στο Δημοτικό, να το στείλει στο Γυμνάσιο, να το στείλει στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο για να πάψει να αγχώνεται.
Να του βρει δουλειά και να του πάρει αυτοκίνητο για να πάψει να αγχώνεται. 

Να του φτιάξει σπίτι και να το παντρέψει για να πάψει να αγχώνεται. Να κάνει εγγόνι, να βγει στη σύνταξη για να ζήσει τη ζωή του χωρίς άγχος. 

Τότε το συσσωρευμένο άγχος εκδηλώνεται με ασθένειες, οι οποίες τον στέλνουν στο γιατρό, για να ξαναρχίσει ν’ αγχώνεται για το τι φάρμακα θα πάρει, για το κάθε πότε και πως θα τα παίρνει, παρότι γνωρίζει ότι θα τα παίρνει για όλη του τη ζωή. 

Τελικά παύει να αγχώνεται μόνο όταν πεθάνει.

Καλή και ευλογημένη ημέρα σ' όλους σας.....

Να είστε πάντα καλά με αληθινούς φίλους δίπλα σας. Γιατί φίλος είναι αυτός που συνεχίζει μαζί μας όταν οι άλλοι έχουν εγκαταλείψει.

Ας γελάσουμε και λίγο, λοιπόν πάρτε και το ανεκδοτάκι σας.....

Στο ίδιο κουπέ ενός τρένου βρίσκονταν ένας Έλληνας και ένας Γερμανός. Απέναντι τους κάθονταν μια γριά 80 χρόνων και μια κοπελίτσα 20 χρόνων. Την λιγουρεύονταν ο Έλληνας με τον Γερμανό αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί ήταν η γριά μπροστά. Κάποια στιγμή το τρένο περνάει μέσα από ένα σκοτεινό τούνελ και ξαφνικά ΣΠΛΑΑΑΤΣ!! Ακούγεται μια σφαλιάρα που έπεσε.
Σκέφτεται ο Έλληνας:
- “Άτιμος ο Γερμανός πήγε να βάλει χέρι στην κοπέλα και αυτή τον χαστούκισε.”
Σκέφτεται ο Γερμανός:
- “Εγώ έφαγα την σφαλιάρα κατά λάθος.”
Σκέφτεται η κοπέλα:
- “Αυτοί οι δυο οι ηλίθιοι πήγαν να μου βάλουν χέρι αλλά κατά λάθος το έβαλαν στη γριά.”
Σκέφτεται η γριά:
- “Κουφάλα Γερμανέ απ’ την Κατοχή στη χρωστούσα!!”

ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ Σ' ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.............

Ακούστε κι αυτό

Κάποιος "ζήτησε" απο το τζίνι
να τον κάνει "επιθυμητό" & "ακαταμάχητο" στις γυναίκες...
Τον έκανε πιστωτική κάρτα.........

Καλή εβδομάδα  σ' όλους σας.

Αξίζει να το θυμάται κανείς........

Ταξιδιώτες …...

... είμαστε όλοι μας, με μια βαλίτσα στο χέρι ... που το μόνο που χωράει είναι η αγάπη!  Όσο πιο βαριά η αγάπη τόσο πιο ελαφρύ είναι το ταξίδι μας.  Είναι η μόνη που δεν μπορεί να σβήσει ο θάνατος.  Γιατί αυτοί που έδωσαν αγάπη δε λησμονιούνται ποτέ ...

Πάρτε και το ανεκδοτάκι σας, να γελάσουμε λιγάκι,,,,,,

 Ήταν δυο τρελοί και τους έρχεται η ιδέα να παίξουν ποδόσφαιρο.
Λέει λοιπόν ο ένας :
- Εγώ θα κάνω τους 22 ποδοσφαιριστές και εσύ , λέει στον άλλον , κάνε τους 30.000 φιλάθλους .
Πράγματι , ανεβαίνει ο ένας στην κερκίδα και ο άλλος αρχίζει της μπαλιές .
Κάνει ένα κατέβασμα καταπληκτικό και βάζει μόνος του γκολ . Τρέχει λοιπόν πανηγυρίζοντας προς την κερκίδα και κάνει τις γνωστές και ανήθικες κινήσεις . Τότε ο άλλος τρελός που ήταν στην κερκίδα πιάνει ένα μπουκάλι αναψυκτικού , του το πετάει , και του ανοίγει το κεφάλι .
- Καλά του λέει , 22 ποδοσφαιριστές εμένα πέτυχες ;
Και απαντάει ο άλλος από την κερκίδα :
- Καλά 30.000 κόσμος , εγώ στο έριξα ;

Καλό ξημέρωμα.....