Γράφει ο αείμνηστος Ιερέας Ερατεινού Παπαγιώργης.....

   IC         XC

  NI         KA

                                             Ερατεινό

                                               15-3-87

                                    Η Μεγάλη εβδομάδα     

 Ο χρόνος αγαπητοί μου Χριστιανοί έχει 52 εβδομάδες. Η μία από αυτές τις εβδομάδες ονομάζεται, όπως είναι  σε όλους γνωστό, Μεγάλη εβδομάδα. Γιατί λέγεται μεγάλη εβδομάδα; Διότι κατ΄αυτήν την εβδομάδα εξιστορείται το πάθος του μεγάλου Κυρίου μας , που χωρίς να έχη καμίαν αμαρτίαν, έπαθε για μας με την δική του θέλησι και συγκατάβασι, για να μας λυτρώση από τα φοβερά δεσμά της αμαρτίας. 

     Ολοι οι Χριστιανοί την περιμένουμε την Μεγάλη εβδομάδα σαν κάτι το ξεχωριστό από κάθεν άλλη εβδομάδα του χρόνου. Περιμένουμε να νοιώσουμε αυτήν την εβδομάδα μέσα μας κάτι που θα μας δημιουργήση κάποιαν ιεράν συγκίνησιν, που στην γλώσσα της εκκλησίας μας, είναι η κατάνυξις και ο πόθος της είναι ο της κατανύξεως πόθος.

    Μακάριοι όσοι μέσα στα σωθικά της ψυχής και του σώματος νοιώθουν αυτό που η ψυχή τους ποθεί αυτήν την Μεγάλη εβδομάδα να νοιώση, δηλαδή την συμμετοχή τους στο Θείον δράμα, σ΄αυτό που ο Θεός Πατέρας προ αμνημονεύτων χρόνων, γιατί λυπήθηκε τον άνθρωπο που παρακούσας την εντολή του έχασε το πρωτόκτιστον το αρχαίον κάλλος της αναμαρτησίας και της Πατρικής υιοθεσίας, περιέπεσε στα δίχτυα της αμαρτίας, με αποτέλεσμα από βασιλόπουλο που ήταν να χάση αυτήν την υιοθεσίαν, να γίνη απόπαιδο θα λέγαμε στην γλώσσα μας, δούλος της αμαρτίας με όλα τα φοβερά επακόλουθά της  που είναι τα πάθη της ατιμίας,  οι ασθένειες, η αγωνία, το άγχος και τελικά ο θάνατος του σώματος αλλά και της ψυχής αδελφοί μου.

     Οι θυσίες, που οι αρχαίοι έκαναν  των ζώων, δεν είχαν την δύναμι να μας αποκαταστήσουν εις το αρχαίον κάλλος που είχαμε και να μας λυτρώσουν από την αμαρτία και τα δεινά της. Έπρεπε να βρεθή κάποιος χωρίς αμαρτίαν να θυσιασθή για να σώση όλους εκείνους που θα τον πιστεύσουν, θα μετανοήσουν και θα ζητήσουν από το βάθος της καρδιάς τους την λύτρωσιν και την σωτηρίαν.

     Επειδή όμως κανείς δεν είναι καθαρός από τον ρύπον της αμαρτίας, ο μόνος που είχε την δύναμιν  με την θυσίαν του να μας σώση ήτο ο μονογενής αναμάρτητος Υιός του Θεού, που είναι ο Χριστός μας και όλοι Τον γνωρίζουμε  από βρεφικής ηλικίας ως τον Φιλάνθρωπο Θεάνθρωπο.

     Του Θεανθρώπου, λοιπόν τα πάθη εορτάζοντες, την εβδομάδα των παθών, ζούμε την ιεράν συγκίνησιν του ότι ο αναμάρτητος έπαθεν υπέρ ημών των αμαρτωλών.

     Την ζούμε όμως, αδελφοί μου, αυτήν την ιεράν συγκίνησιν; Ας θυμηθούμε το «πέρυσι» και το «πρόπερυσι». Κι αν μεν νοιώσαμε τότε την ψυχή μας να συμμετέχη στο Θείον δράμα κατά κάποιον βαθμόν, φέτος να ζητήσουμε πιο δυνατή αυτήν την συμμετοχή μας. Αν ήμασταν ψυχροί, να προβληματισθούμε για την ψυχρότητά μας και φέτος να ζητήσουμε με θερμότητα πίστεως και Αγάπης προς τον διδάσκαλον της Αγάπης.

     Ο διδάσκαλος της Αγάπης στον δρόμον της θυσίας. Εμείς, πού; Συμπάσχουμε μαζί Του; Συμμετέχουμε στο πάθος Του; Είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι;  Σκληρόν αυτό που θα πούμε: Όταν είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι είμαστε συνένοχοι εκείνων που εβασάνισαν τον Κύριον.

     Τι μας απομένει τότε για να συμπάθουμε με τον Χριστόν μας: Στροφή στο παρελθόν μας ειλικρινής. Ετσι θα θυμηθούμε μια-μια τις αμαρτίες μας. Ας πονέσουμε γι αυτές. Αν το κατορθώσουμε αυτό τότε βρισκόμαστε αρκετά κοντά στον Κύριον που έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες.

    Τι πρέπει τότε να κάνουμε; Να τον λυπηθούμε; Όχι. Ο Θεός δεν θέλει να τον λυπούμεθα. Δεν είναι αξιολύπητος ο Θεός. Εμείς είμαστε οι αξιολύπητοι. Να Του ζητήσουμε, λοιπόν, να μας  λυπηθή μέσα στα πάθη Του. Να του ζητήσουμε συγνώμην.

   Πως;

 Κύριε  σε πίκραναν οι αμαρτίες μου. Συγχώρεσέ με. Δώσε μου δάκρυα μετανοίας. Δώσε μου την προς Σε Αγάπην. Δώσε μου καινούργια πορεία στην ζωή. Πορεία ξένη προς την αμαρτίαν. Πορεία προς το ιερόν  εξομολογητήριον. Δώσε μου την μετάνοια του ληστή, τα δάκρυα της πόρνης και του τελώνη, ως και του Πέτρου που σε αρνήθηκε , και μη με αφίνεις στου Ιούδα τις ένοχες τύψεις και στης ψυχής μου την αυτοκτονία.

 Η Εκκλησία μας για να προετοιμάση την ψυχή του κάθε πιστού να φταση στα δάκρυα της μετανοίας, που θα καθαρίσουν σε κάποιο βαθμό την εσωτερική του ακαθαρσία  ώστε να νοιώση την κατά δύναμιν κατάνυξιν κατά την ανάγνωσιν των 12 περικοπών  του Ευαγγελίου την νύκτα της Μεγαλης Πέμπτης, έχει θεσπίσει την ακολουθίαν του Νυμφίου που τελείται τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης εβδομάδος.

        Για να υπενθυμίση την αγνότητα του σώματος, της ψυχής και των προθέσεών μας , την πρώτη βραδυά (Κυριακή βράδυ) την έχει αφιερώσει στον αγνότατον Ιωσήφ τον Πάγκαλον που υπέστη τις αμαρτωλές προτάσεις  της συζύγου του  κυρίου του, διέφυγεν όμως την διάπραξιν μαζί της της αμαρτίας, διότι εφοβείτο και εσέβετο τον Θεόν, που ως παναταχού παρόντα όπως τον επίστευε θα τον λυπούσε πράττοντας την αμαρτίαν ενώπιον των αγνοτάτων οφθαλμών Του.

    Διερωτάται τότε η ψυχή: Είμαι έτσι αγνή σαν τον Πάγκαλο; Η  κάθε μια ψυχή τότε απαντά αναλόγως. Επειδή όμως κανείς άνθρωπος δεν είναι τελείως καθαρός, διότι η ψυχή αμαρτάνει και δια των διαλογισμών, ανάλογα με την καθαρότητα που έχει ο καθένας, την εσωτερική, ζητεί και μια καινούργια καθαρότητα, διότι το τροπάριον ‘Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα…..» του θυμίζει πως πρέπει να ξυπνήση από τον λήθαργον της σκληρότητος, της φιλαμαρτησίας, της αδιαφορίας και της ραθυμίας, λέγοντας  «…..βλέπε  ουν ψυχή μου μη τω ύπνω κατενεχθης, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της Βασιλείας έξω κλεισθής….. αλλά ανάνηψον κράζουσα  Αγιος, Αγιος Αγιος ει ο Θεός ημών δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.»

    Το τροπάριον αυτό επαναλαμβάνεται και τις δύο υπόλοιπες βραδιές του Νυμφίου. Την Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ την έχει αφιερώσει η Εκκλησία στην παραβολήν των 10 παρθένων, για να μας θυμίση τις πέντε από αυτές που ήσαν μωρές και κλείσθηκαν έξω από τον Θείον νυμφώνα, διότι οι λαμπάδες της πίστεώς τους ήσαν σβυστές εφ όσον τους έλειπε το έλαιον, που συμβολίζει τις πράξεις της αγαθοεργίας και της ελεημοσύνης άνευ των οποίων η πίστις είναι νεκρά. Τότε θα θυμηθούμε ότι κάποιον κάποτε, έστω και έναν από τους πτωχούς που εζήτησε την βοήθεια μας, δεν ελεήσαμε. Θα ζητήσουμε την συγνώμην από τον Θεόν, θα κλάψουμε ίσως για την σκληρότητά μας και μπροστά στον επουράνιον Νυμφίον του Οποίου το πρόσωπο θα βλέπουμε στην εικόνα Του θα δίνουμε τον λόγο μας  ότι θα αγωνισθούμε να ομοιάσουμε με τις πέντε φρόνιμες παρθένους, που έζησαν την αγνότητά τους και την πίστι τους με έργα ελεημοσύνης, Αγάπης καλωσύνης και αγαθότητος. 
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ