Η Καρδιά και ο νους......

Έχουμε όλοι μέσα μας ένα αντρόγυνο που το δένει και το χωρίζει, το ξανασμίγει και το συνταράζει ένας τρελός αιώνιος έρωτας. Έχουμε την Καρδιά και τον Νου. Η Καρδιά είναι το πάντα γόνιμο και θυελλώδες θηλυκό και ο Νους είναι ο στιβαρός και καλοστεκούμενος άντρας. Γεννιόμαστε και γεννιέται μαζί μας, μέσα μας και το θηλυκό Καρδιά. Καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε, ακούμε, παθαίνουμε και μαθαίνουμε, γεννιέται μέσα μας και μεγαλώνει μαζί μας κι ο άντρας Νους.
Όποτε είμαστε αρκετά σοφοί και τα αφήνουμε να σμίξουν, τα δύο αυτά στον έρωτά τους, γεννούν όμορφα και εύρωστα, γεμάτα υγεία παιδιά. Τα παιδιά αυτά είναι επιλογές σοφές και αποφάσεις δυνατές για νέα κατορθώματα και νέα ταξίδια. Είναι πλούσια συναισθήματα, αγάπες κι όνειρα, σκοποί ανώτεροι, νέες άγνωστες ως τότε δυνάμεις μέσα μας που μας συνοδεύουν στο παραπέρα. Όλοι όσοι στέριωσαν τις ρίζες τους κι άπλωσαν τα κλαδιά τους κι άφησαν τα σημάδια τους σε τούτη τη σύντομη ζωή, είναι εκείνοι που άφηναν το αντρόγυνο μέσα τους να σμίγει συχνά κι ελεύθερα για να γεννοβολά καλούς καρπούς.
Όλες μας οι πράξεις κι οι κουβέντες πρέπει να είναι συνετές. Πρέπει να μοιάζουν στον πατέρα που τις έσπειρε, τον Νου – το λογικό μας. Μα κι όλες οι πράξεις κι οι κουβέντες μας πρέπει να έχουν συναίσθημα, πάθος και ορμή. Πρέπει να μοιάζουν και στη μάνα που τις γέννησε, την Καρδιά – την πηγή όλων των συναισθημάτων μας.
Έτσι τα λόγια μας δεν θα είναι λόγια του αέρα, αλλά θα είναι και πράξεις, θα προκαλούν έργο. Έτσι και οι πράξεις μας δεν θα είναι απλές αυθόρμητες αντιδράσεις στα εξωτερικά ερεθίσματα και τις προκλήσεις, αλλά θα περιέχουνε βούληση, επίγνωση, ζωογόνο δύναμη.
Όταν συμβαίνει και ξεστομίζουμε μια κουβέντα ή κάνουμε μια πράξη που δεν έχει πάθος και συναίσθημα, τότε ο Νους βίασε την συμβία του, την Καρδιά. Όταν συμβεί το αντίθετο και η κουβέντα ή η πράξη μας έχει μόνο πάθος και ορμή, τότε η Καρδιά ξεγέλασε και παρέσυρε τον σύντροφό της, τον Νου.
Το όμορφο και δύσκολο χρέος μας είναι να μάθουμε την υψηλή τέχνη της ελευθερίας, δηλαδή το πώς να αφήνουμε λεύτερους την Καρδιά και το Νου να σμίγουν ισότιμα στον έρωτά τους και να γεννούν παιδιά που μοιάζουν και στους δύο μαζί και ποτέ στον έναν μόνον.
Το γινάτι μας κι οι φόβοι μας, δηλαδή ο εγωισμός μας, όταν πλησιάζει κοντά σ’ αυτό το αντρόγυνο, πάντοτε φέρνει δυστυχία.
Διπλαρώνει συχνά ο εγωισμός τον Νου και του κακολογεί την Καρδιά:
- «μην την εμπιστεύεσαι» του λέει, «κάνε εσύ κουμάντο που είσαι και ο άντρας, αυτή είναι θεότρελη, θα σε καβαλήσει και θα σε ντροπιάσει.»
Τότε κι ο Νους, σαν αρσενικό που είναι, ταράζεται, σκιάζεται με τέτοιες κουβέντες και σφίγγεται και σκληραίνει και βιάζει τη σύντροφό του την Καρδιά.
Άλλοτε πάλι ο εγωισμός μας, δηλαδή το γινάτι μας κι οι φόβοι μας, γυροφέρνει και χαϊδολογά το θηλυκό, την Καρδιά μας και τις ψιθυρίζει λόγια εκμαυλιστικά:
- «τι όμορφη που είσαι! Από την ομορφιά σου όλα ξεκινούν. Εσύ είσαι η βασίλισσα, εσύ γεννάς και πρέπει να εξουσιάζεις, ο Νους είναι κηφήνας ή εργάτης. Μην τον ανέχεσαι στο κουμάντο, υπόταξέ τον, βάλ’ τον να σε προσκυνάει και να δουλεύει για σένα».
Τότε κι η Καρδιά, φιλάρεσκη σα θηλυκό, ξελογιάζεται με τέτοιες κουβέντες και παθιάζεται να κυριέψει τον σύντροφό της τον Νου.
Όταν λοιπόν, τέτοια αφήνουμε να συμβαίνουν στο αντρόγυνο αυτό μέσα μας, ο έρωτάς τους γίνεται μια πάλη με έναν μόνο νικητή και έναν μόνον χορτασμένο, από τους δύο. Ποτέ από ένα τέτοιο σμίξιμο δεν βγαίνει καλό τέκνο – λόγος ή πράξη.
Αυτή είναι η δουλειά του εγωισμού. Να βάζει λόγια σ’ αυτό το αντρόγυνο, να το χωρίζει, να φέρνει την φιλονικία στη θέση του έρωτα.
Αυτό κάνει το γινάτι μας, η τύφλα μας, το πρωτόγονο κι ακόρεστο “θέλω” μας, αυτό κάνουν κι οι φόβοι μας κι οι ανασφάλειές μας και οι λογιών – λογιών φοβίες μας. Αυτό κάνουν τα “μη”, τα “πρέπει” και τα “δεν πρέπει”, που μας έμαθαν και μας επέβαλαν “τυφλά να τα ακολουθούμε”. Μας αλυσοδένουν, μας φυλακίζουν, να μην μπορούμε να φέρνουμε συνειδητά το μέσα μας αντρόγυνο σε ερωτική συνάντηση. Τότε το αποτέλεσμα είναι όλο και πιο συχνά να επιτρέπουμε να συμβαίνει (και τελικά να συνηθίζουμε) την εσωτερική φιλονικία, που γεννάει τις νευρώσεις και τις αγκυλώσεις μας.
Μια πράξη γεμάτη σύνεση και σωφροσύνη αλλά χωρίς νεύρο, πάθος, τόλμη και ορμή είναι συνήθως απλή υπακοή σε κάποιο εσωτερικό μας φόβο. Μπορεί επίσης να είναι υπακοή σε μια εξωτερική εντολή που λάβαμε.
Αλλά και μια πράξη γεμάτη θάρρος, συναίσθημα και ζήλο, αλλά χωρίς καθόλου σύνεση και σκέψη είναι συνήθως μια σκέτη τρέλα, ένα πήδημα στο κενό, μια υπακοή στο γινάτι, στο πρωτόγονο κι ακόρεστο “θέλω” μας. Μπορεί επίσης να είναι και αποτέλεσμα ενός τυφλού ενθουσιασμού που τον προκάλεσε κάποιος που μας γοήτευσε.
Τέτοιες πράξεις είναι παιδιά του εγωισμού, που είναι η εσωτερική μας υποτέλεια ή της υποτέλειας απέναντι στους άλλους γύρω μας. Πρέπει διαρκώς να μαθαίνουμε να τα αναγνωρίζουμε και να είμαστε έτοιμοι με θάρρος να τα διορθώνουμε άμεσα.
Όταν για πολλούς η ηλικία γέννησης προχωρήσει, αλλά η ηλικία ωρίμανσης μείνει στάσιμη, συμβαίνει αυτοί οι άνθρωποι να είναι και να μένουν εξαρτημένοι από τους άλλους. Δεν μεγαλώνουν, παραμένουν εξαρτημένα νήπια. Πάντοτε αναζητούν κάποιον άλλον σα μάνα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους ή σαν πατέρας να πάρει την ευθύνη για τις αποφάσεις τους. Κάνουν και λένε ό,τι θα κάνουν και θα πουν και οι άλλοι, οι πολλοί ή οι πιο ισχυροί ή γενικά δανείζονται από την κοινή γνώμη. Μαϊμουδίζουν και ξεπατικώνουν. Είναι οι άνθρωποι που ζουν υποτελείς.
Χρέος μας, για να γίνουμε Άνθρωποι, είναι η ελευθερία. Να επιτρέπουμε και να παροτρύνουμε την Καρδιά μας και το Νου μας να σμίγουν ερωτικά και όχι ανταγωνιστικά. Αυτό είναι το θεμέλιο της εσωτερικής μας ελευθερίας. Λόγια και πράξεις πρέπει να είναι νόμιμα παιδιά του Έρωτα του Νου με την Καρδιά κι όχι εξώγαμα του εγωισμού και της υποτέλειας.

 Απόσπασμα από το

Meeting-areo.blogspot

Καλό μεσημέρι.....