ΕΡΑΤΕΙΝΟ: Μαΐου 2012

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΜΩΤΗ ΝΕΣΤΟΥ

ΚΕΡΑΜΩΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΑΕΤΟΣ ΕΡΑΤΕΙΝΟΥ Η ΟΜΑΔΑ ΟΝΕΙΡΟ (1993-94)

ΑΕΤΟΣ ΕΡΑΤΕΙΝΟΥ

(ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΠΕΛΟΥ ΤΗΣ ΕΠΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

(1994)

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

ΠΑΝΑΓΙΑ 1/11/2011 ΚΥΝΗΓΙ ΜΠΕΚΑΤΣΑΣ

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΑΤΕΙΝΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΣΙΧΛΑ

Οι κεδρότσιχλες, οι κοκκινότσιχλες, οι γερακότσιχλες και τα κοτσύφια ανήκουν στην οικογένεια των κιχλίδων. Ξεκινούν να έρχονται στη χώρα μας από τα μέσα Σεπτεμβρίου για να μείνουν ως το τέλος της κυνηγετικής περιόδου (29 Φεβρουαρίου). Ας δούμε όμως τις ιδιαιτερότητες - ως προς τη θήρευσή του και όχι μόνο - που έχει κάθε μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας.

Επιδημικό είδος, η τσίχλα το καλοκαίρι ζει στα ορεινά δάση και τις κοιλάδες, με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου , κατεβαίνει σε χαμηλότερα μέρη. Ωστόσο , είναι κυρίως γνωστός σαν χειμωνιάτικος επισκέπτης , όταν πολλές Τσίχλες καταφθάνουν από τις βόρειες χώρες.

Το λατινικό όνομα αυτού του πουλιού τα λέει όλα. Το πλούσιο κελάηδημα της της Τσίχλας, δυνατό κι ευχάριστο, γεμάτο στροφές και με εναλλαγές, δίνει ζωή στην ύπαιθρο από τα μέσα του Γενάρη.

Μήκος 23 εκατοστών, έχει ράχη καστανόχρωμη , στήθος και πλευρά κιτρινωπά-κρεμ με μικρές σκοτεινές κηλίδες.Το στήθος της είναι στικτό και η κάτω επιφάνεια στις φτερούγες έχει χρώμα κίτρινο-κρεμ. Πετάει ίσια και γρήγορα. Συχνά ψάχνει για την τροφής της στο έδαφος, κυρίως έντομα, σκουλήκια, σπόρους. Το χειμώνα την βλέπουμε στους ελαιώνες.

Φωλιάζει σε θάμνους και δέντρα, όπου το θηλυκό γεννάει δύο φορές , τον Απρίλιο - Ιούλιο από 5-6 αυγά. Κλωσάει μόνο το θηλυκό για δύο εβδομάδες περίπου. Τα μικρά πετούν μετά από 12-15 ημέρες.

Εχθρούς, έχει όλα τα μικρά αρπακτικά, όπως και τα κορακοειδή.

Υπάρχουν πολλά είδη τσίχλας όπως Γερακότσιχλα - Κοκκινότσιχλα - Τσαρτάρα - Κερδότσιχλα.
ΓΕΡΑΚΟΤΣΙΧΛΑ

Είδος κυρίως αποδημητικό - ενδημικό σε μικρό πληθυσμό, η γερακότσιχλα αναπαράγεται τον Μάρτιο, γεννά 1-2 φορές τον χρόνο 4 ως 6 αβγά τη φορά και η επώαση διαρκεί δώδεκα ημέρες.

Το μήκος της κυμαίνεται από 28 ως 30 εκατοστά και είναι το μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα είδη της οικογένειας των κιχλίδων. H αναπαραγωγή της γίνεται στις σκανδιναβικές χώρες.

Στην Ελλάδα έρχεται από τα μέσα Οκτωβρίου. Το συγκεκριμένο θήραμα μπορεί να το κυνηγήσει κανείς στο καρτέρι με σκάγια φυσιγγίου νούμερο 7 και 8 και με όπλο αλληλεπίθετο (σούπερ ποζέ) ή πλαγιόκαννο (δίκαννο) με μήκος κάννης 71 εκατοστά ή 76 εκατοστά κατά περίπτωση ή με αυτογεμές (καραμπίνα) με μήκος κάννης 66 εκατοστά και άνω. Ενδεικτικό τσοκάρισμα των καννών είναι στη γλώσσα των κυνηγών τρία άστρα (*)] ή ο βελτιωμένος κύλινδρος ().
ΚΕΔΡΟΤΣΙΧΛΑ

H κεδρότσιχλα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο είδος της οικογένειας των κιχλίδων, με μήκος το οποίο κυμαίνεται από 25 ως 27 εκατοστά. Τα φτερά, ο σβέρκος, η πλάτη και το επάνω μέρος της ουράς έχουν διχρωμία από την «παλέτα» του γκρίζου. Στο στήθος της έχει στρογγυλές μαύρες βούλες.

Το εν λόγω θήραμα αναπαράγεται 1-2 φορές τον χρόνο στις σκανδιναβικές χώρες, ενώ το κυνήγι της, όσον αφορά όπλο, φυσίγγια, τσοκ κτλ., δεν διαφέρει σημαντικά από αυτό της γερακότσιχλας.
ΚΟΚΚΙΝΟΤΣΙΧΛΑ

H κοκκινότσιχλα είναι από τα πιο μικρά σε μέγεθος είδη της οικογένειας των κιχλίδων. Είναι κατ' εξοχήν αποδημητικό πτηνό και το συναντούν οι έλληνες κυνηγοί κυρίως τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο στα λεγόμενα επιστρόφια.

H Turdus Iliacus, όπως είναι η επιστημονική της ονομασία, πετάει κοπαδιαστά σε μεγάλους πληθυσμούς, ο χρωματισμός της παρουσιάζει οβάλ κηλίδες στο στήθος και στην κοιλιά ενώ διατηρεί κόκκινο χρωματισμό κάτω από τις φτερούγες και άσπρη κηλίδα πάνω από το φρύδι.

Αναπαράγεται τον Απρίλιο και για το κυνήγι της χρησιμοποιούνται σκάγια φυσιγγίου νούμερο 8 ή 9, ενώ το κρέας της είναι αρκετά πιο σκληρό από αυτό της κοινής τσίχλας.
ΚΕΛΑΪΔΟΤΣΙΧΛΑ `Η ΤΣΙΧΛΑ

H τσίχλα στη γλώσσα των κυνηγών, μοιάζει σημαντικά με τη γερακότσιχλα αλλά είναι μερικά εκατοστά μικρότερη στο μέγεθος (ολικό μήκος περίπου 23 εκατοστά).

H αναπαραγωγή της γίνεται τον Μάρτιο και γεννά 2, 3 ακόμη και 4 φορές τον χρόνο από 4 ως 6 αβγά. H αναπαραγωγή της γίνεται στη Βόρεια Ευρώπη. Είναι κατ' εξοχήν αποδημητικό είδος και το κυνήγι της γίνεται με σκάγια νούμερο 8, 9 ή 10.

ΚΟΤΣΥΦΑΣ

Ο κότσυφας έχει μήκος 25 εκατοστά και ο αρσενικός έχει μαύρο γυαλιστερό πτέρωμα με κίτρινη μύτη, ενώ ο θηλυκός έχει ανοιχτό μαύρο χρώμα με μαύρη μύτη. Είναι αποδημητικό και ενδημικό είδος και γεννά 2 φορές τον χρόνο 4 ως 5 αβγά.

Οι πληθυσμοί συγκεντρώνονται τον Σεπτέμβριο από ολόκληρη τη Βορειοδυτική Ευρώπη στη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια μεταναστεύουν σε τέσσερα διαφορετικά κύματα.

Τα 2 μεγαλύτερα κάνουν τη διαδρομή Ισπανία - Γιβραλτάρ - Αφρική και Βουλγαρία - Τουρκία - Αφρική, ενώ τα δύο μικρότερα τηρούν τη διαδρομή Ιταλία - Αφρική και Ελλάδα - Αφρική.

Κατά τη μετανάστευσή της η τσίχλα πετά στα 3.500 μέτρα, ενώ η γερακότσιχλα φθάνει ακόμη και τα 3.900 μέτρα. Μετά την αποδημία και την εγκατάστασή της στα θερμότερα μέρη, η τσίχλα πραγματοποιεί μετακινήσεις μικρής εμβέλειας για να εξασφαλίσει την τροφή της.

Παρ' ότι τα είδη της τσίχλας είναι αρκετά, το κυνήγι τους έχει κοινά χαρακτηριστικά. Γίνεται με δύο τρόπους: Με περπατητό κυνήγι και με καρτέρι. Συνήθως οι περισσότεροι κυνηγοί εφαρμόζουν και τους δύο τρόπους.

Το καρτέρι περιέχει 3 στάδια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι κανένα από αυτά τα στάδια δεν περιέχει την ίδια τουφεκιά - και αυτό διότι η τσίχλα έχει εντελώς διαφορετικό πέταγμα και προορισμό.
Στήνοντας καρτέρι**

* Καρτέρι κατά τη διάρκεια της ανατολής του Ηλίου. Το θήραμα βγαίνει από τη φωλιά (πυκνό βουνό) κατευθυνόμενο προς τα χαμηλότερα μέρη (ελαιώνα ή πεδιάδα). H διάρκεια είναι μισή ως μία ώρα. H κατεύθυνση συγκεκριμένη: από το βουνό (πυκνό) προς την πεδιάδα.

* Καρτέρι αναζήτησης τροφής. Μετακινήσεις τοπικές (μέσα στον ελαιώνα ή στα πυκνά). Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον διότι έχει διαφορετικές τουφεκιές και αυτό είναι αυτονόητο να το καταλάβει κανείς από την κατεύθυνση που έχει το θήραμα.

Οπως λέγεται στην κυνηγετική γλώσσα, έρχονται από παντού. Τα τελευταία χρόνια - και σε αυτό θα συμφωνούν όλοι - το θήραμα αυτό έχει λιγοστέψει.

Το συγκεκριμένο στάδιο σπάνια κυνηγιέται μετά τις 11-12 ώρα και αυτό διότι τα πουλιά «κόβουν». * Απογευματινό καρτέρι. Το θήραμα έχει αντίθετη κατεύθυνση από το πρώτο στάδιο καρτεριού. Δηλαδή κατευθύνεται από τους ελαιώνες προς τα πάνω (πυκνά - βουνό) με συγκεκριμένη φορά.
Στο περπατητό

Το κυνήγι της τσίχλας στο περπατητό είναι δύσκολο κυνήγι, είτε πραγματοποιείται μέσα στα ελαιόδενδρα είτε στα σκίνα και στους θάμνους. Το συγκεκριμένο κυνήγι δεν έχει επιτυχία αν γίνεται από έναν κυνηγό. Συνήθως απαιτείται παρέα τριών ή τεσσάρων ατόμων κυνηγώντας με συντονισμό.

Προϋποθέτει σκοπευτική δεινότητα - άρα είναι από τα δύσκολα κυνήγια σε ό,τι αφορά την επιτυχία κάρπωσης του θηράματος, ενώ απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στις χαμηλές τουφεκιές, για να μην υπάρξει τραυματισμός ανθρώπου. Το περπατητό κυνήγι της τσίχλας αποτελεί μια πολύ καλή άσκηση εξοικείωσης με το όπλο (σωστή επώμιση).
Οχι στους «κασετο-φoνιάδες»!

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε το σημαντικό πρόβλημα - συνήθεια των τελευταίων ετών - που προκαλούν η αδεξιότητα, ο νεοπλουτισμός και η πονηριά: τους ηλεκτρονικούς «κράχτες».

Φαινόμενο εκ διαμέτρου αντίθετο με την παράδοση του κυνηγιού.

Το φαινόμενο αυτό, πέραν του ότι είναι ποινικό αδίκημα, θα πρέπει να καταδικάζεται από το σύνολο της κυνηγετικής οικογένειας και να απομονώνονται οι παραβάτες.

Αυτό το είδος «απάτης» και παράβασης του «όρκου» και της παράδοσης του σωστού κυνηγού θα πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν, δεδομένου ότι εφαρμόζεται από αδέξιους και ανήθικους «κασετοφων(ι)άδες» κυνηγούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν μέσα αναπαραγωγής ήχου (κασετόφωνα) για να παγιδεύσουν με ανορθόδοξο τρόπο το θήραμά τους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΠΗΓΗ:gpeppas

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΨΑΡΕΜΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ

Η μεγαλύτερη τσιπούρα που έχει αλιευθεί είχε ολικό μήκος 70 cm

Η εποχή που διανύουμε, αναμφισβήτητα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η καταλληλότερη για τη σύλληψη της τσιπούρας. Οι ψαράδες που επιδίδονται αποκλειστικά στην σύλληψη αυτού του ψαριού, οι λεγόμενοι «τσιπουράδες» κρατούν επτασφράγιστο μυστικό τους τόπους και τα περάσματα της.

Η τσιπούρα έχει γοητεύσει πολλούς ψαράδες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες μεσογειακές χώρες. Η δύναμη που την χαρακτηρίζει και επιφυλακτικότητά της στον τρόπο που τρώει, είναι πρόκληση για τους φανατικούς παράκτιους κυνηγούς της.

Οι παλιοί τσιπουράδες γνωρίζουν ακριβώς τους τόπους και τα περάσματα της. Στο άκουσμα «πέσανε τσιπούρες» πιστοί στο ραντεβού τους κάθε χρόνο, περνούν θέση για την μεγάλη μάχη. Τόσο αυτοί οπλισμένοι με υπομονή, όσο και οι μεγάλες τσιπούρες με την επιφυλακτικότητα που τις διακρίνει, λες και έχουν βάλει στοίχημα ποιος θα σπάσει τα νεύρα του άλλου.

Ώρες ατελείωτες στήνουν τα καρτέρια τους και αν τυχών περάσεις τυχαία και ρωτήσεις πως παει δεν σου δίνουν καμία σημασία, μπας και κολλήσεις εκεί και τους την χαλάσεις, η μάθεις ότι το μέρος κρατάει απ αυτές.

Για να καταλάβουμε όμως με τι έχουμε να κάνουμε, καλό είναι να γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα γι αυτό το ψάρι φάντασμα.

Μην το ψάξετε κάπου συγκεκριμένα, αφού μπορεί να το συναντήσετε παντού και πουθενά. Μέσα σε λιμάνια, σε ανοιχτές παραλίες, σε κλειστούς κόλπους, σε βυθούς με καθαρή άμμο η με φυκιάδες, ακόμα και σε μικτούς βυθούς.

Οι αρματωσιές που θα χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο απλές και διακριτικές. Αυτός είναι κανόνας απαράβατος, γνωστός από τους φανατικούς τσιπουράδες.

Για παράμαλλα, το μήκος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι, από 1,00 έως 1,50 μέτρο. Αρκετοί μάλιστα, χρησιμοποιούν έως και δυο μέτρα παράμαλλο, για να μην τις πονηρέψουν.

Η διάμετρος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, είναι από 0,30 mm έως 0,35 mm ενώ ο τύπος της αρματωσιάς που θα προτιμήσουμε, είναι η μονάγκιστρη με συρόμενο, η σταθερό μολύβι.

Το φθινόπωρο η τσιπούρα πλησιάζει τις ακτογραμμές μας για να αναπαραχθεί.

Τα μεγάλα θηλυκά του είδους, στις αρχές του φθινοπώρου τρώνε τα πάντα όπως όστρακα, καρκινοειδή (καβουράκια, γαρίδες) και κάθε μορφής σκουλήκια.

Όσο πλησιάζει όμως ο καιρός να αποθέσει τα αβγά της, προς το τέλος αυτής της εποχής, το διαιτολόγιο της περιορίζεται στα μαλακά δολώματα.

Γι αυτό λοιπόν τις περισσότερες επιτυχίες θα τις έχουμε με σκουλήκια, όπως ολόκληρο αμερικάνο, μεγάλα κομμάτια φαραω, μονοδόλια και μάνες.

Αδιάφορες δεν θα τις αφήσουν ακόμα και ένα φιλέτο σαρδέλας, που θα έχουμε τυλίξει με ελαστικό νήμα, η αντίστοιχα ένα μικρό γαυράκι.

Ακόμα και σκέτο ψωμί μπορεί να φάει, σε πολυάγκιστρο.

Γενικά θα πρέπει να έχουμε υπ όψιν μας, ότι για να βγάλουμε μια μεγάλη τσιπούρα, τα δολώματα μας θα πρέπει να είναι εκλεκτά, μεγάλα και να έχουν καλή παρουσία.

Οι μεγάλες αλανιάρες όπως τις αποκαλούμε, ξεκινούν να γιαλώνουν από τα μέσα του Σεπτέμβρη και θα κάτσουν μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη (αυτό μπορεί να διαφέρει από τόπο σε τόπο) ώσπου να ολοκληρωθεί ο αναπαραγωγικός της κύκλος.

Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, μπορεί να τρωνε στις βαθιές η μεσαίες ζώνες, όπου κινούνται συνήθως τα μεγάλα άτομα.

Ο καιρός όμως που μπορεί να ευνοήσει και χαρακτηρίζεται ιδανικός τουλάχιστον στα δικά μου μέρη, είναι ο βοριάς η αν έχουμε γρήγορη εναλλαγή του καιρού (εννοώ αν μετά από μια βροχή με χαμηλά σύννεφα βγει ήλιος).

Για τις ώρες τώρα που τρώνε εδώ ίσως έχετε μπερδευτεί λίγο. Χάραμα υποστηρίζουν μερικοί, σούρουπο η μεσημέρι λένε κάποιοι άλλοι.

Μήπως τελικά η τσιπούρα έχει τρία γεύματα στο εικοσιτετράωρο?

Τελικά τα στατιστικά στοιχεία από μαρτυρίες φίλων, δεν δείχνουν κάτι άλλο από αυτό που υποστηρίζουν οι περισσότεροι.

Για να αναλύσουμε περισσότερο αυτό το κεφάλαιο, ανάλογα με τις περισσότερες συλλήψεις αυτή την εποχή, έχω συμπεράνει τα παρακάτω.

Πρωινές ώρες 50% επιτυχία.

Μεσημεριανές ώρες 30% επιτυχία.

Σούρουπο με πρώτες βραδινές ώρες 20% επιτυχία.

Εδώ καταλαβαίνουμε την επιφυλακτικότητά της

Αυτή την εποχή ενώ γνωρίζουμε ότι η τσιπούρα πλησιάζει αρκετά κοντά στις ακτές μας, παρ όλα αυτά είναι πολύ πιο δύσκολο να καταφέρουμε να την πιάσουμε τόσο έξω, παρά μόνο κατά τύχη. Αντίθετα όμως, όταν βρίσκεται στις βαθύτερες ζώνες πάνω από εβδομήντα με εκατό μέτρα, η δυσπιστία της και η επιφυλακτικότητα της μειώνεται, κάνοντας την να μουντάρει με όρεξη στο δολωμένο μας αγκίστρι.

Το μυστικό για την τσιπούρα είναι η σωστή αποκωδικοποίηση της τσιμπιάς της.

Η μεγάλη αναμονή, δεν πρέπει να μας κάνει να χάσουμε την ψυχραιμία μας την κρίσιμη στιγμή του καρφώματος.

Ποτέ δεν θα περιμένουμε να πιαστεί μόνη της, όπως επίσης θα προσέξουμε να μην βιαστούμε να την καρφώσουμε.

Η τσιπούρα συνήθως δεν καταπίνει το δόλωμα απευθείας. Θα το πάρει στο στόμα θα το δαγκώσει η μπορεί και να παίξει λίγο μαζί του και θα το τραβήξει για να το φάει λίγο παρά κάτω.

Γι αυτό λοιπόν όταν θα κάνουμε την βολή μας και φτάσει το δόλωμα στον βυθό, πρέπει να αφήσουμε κάποια μπόσικα στη μάνα και να λύσουμε τα φρένα του μηχανισμού, ώστε αν χρειαστεί, να ξετυλιχθεί η μεσινεζα χωρίς αντίσταση.

Σκαρτσίνι ένα από τα καλύτερα δολώματα για την τσιπούρα

Το καβουράκι σε αμμουδερούς βυθούς μπορεί να κάνει την έκπληξη για τις μεγάλες τσιπούρες

Ολόκληρα μανάκια για μεγάλες τσιπούρες

Σε κάθε τόπο η τσιπούρα έχει μάθει να τρωει συγκεκριμένα δολώματα. Αυτό όμως μπορεί και να αλλάξει, αφού συχνά βαριέται τα ίδια δολώματα. Σαν ιδιότροπο ψάρι λοιπόν που χαρακτηρίζεται η τσιπούρα, πρέπει να δοκιμάζουμε διαφορετικά δολώματα, όταν το ψάρεμά μας απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτή.

Αυτό που δεν αλλάζει όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο παίρνει το δόλωμα.

Γι αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο κάρφωμα.

Ακολουθεί κάθε χρόνο τα ίδια περάσματα.

Γι αυτό θα την ψαρέψουμε στα ίδια μέρη που γνωρίζουμε η μας έχουν αποκαλύψει.

Είναι πονηρή και επιφυλακτική.

Γι αυτό θα την ψαρέψουμε με μακριά παράμαλλα.

Είναι δυνατή.

Γι αυτό ο εξοπλισμός μας θα είναι ανάλογος.

Τρωει όλες τις ώρες.

Γι αυτό θα επιδιώξουμε να την ψαρέψουμε τις ώρες που συνηθίζει και γνωρίζουμε ότι τρώει στον κάθε τόπο.

Αυτό το ψάρι θα παίξει πολλές φορές με τα νεύρα μας. Εκεί που νομίζουμε ότι την σιγουρέψαμε, θα μας χαιρετάει ύπτια φτύνοντας το δόλωμα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τις μικρές επιπόλαιες τσιπούρες μπορούμε εύκολα να τις κοροϊδέψουμε, όπως οι μεγάλες κοροϊδεύουν εμάς.

Ο οπτικός πρέπει να είναι χαμηλά στο έδαφος ώστε να έχει την απαιτούμενη απόσταση για να μην πονηρέψει την τσιπούρα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΠΗΓΗ:fishingmania

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

Είναι γνωστό πως το νερό καλύπτει σχεδόν τα τρία τέταρτα της επιφάνειας της γης, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του είναι αλμυρό είτε σε μορφή πάγου. Το 70% του νερού του πλανήτη, βρίσκεται «φυλακισμένο» στους πάγους της Ανταρκτικής.

53.000 κυβικά χιλιόμετρα νερού βρίσκονται σε ποτάμια και λίμνες, τα οποία είναι υπό συνεχή ανθρώπινη παρέμβαση.

Έως το τέλος του 2025, 52 χώρες του κόσμου θα είναι αντιμέτωπες με λειψυδρία.

Το νερό είναι... χρυσός.

Σας παρουσιάζουμε τους πιο σπουδαίους ποταμούς του κόσμου που βρίσκονται σε κίνδυνο μέσα από εικόνες.

Ποταμός Lama στη Μόσχα.

Ο Αμαζόνιος, δημιουργεί γύρω του πάνω από 60 τροπικά δάση.

Ο Μισισιπής, το μεγαλύτερο ποτάμι της Αμερικής.

Ο Δούναβης που χύνεται στη Μαύρη Θάλασσα.

Ο Μεκόνγκ στην Ταϊλάνδη, αναπόσπαστο κομμάτι του οικοσυστήματος της Ασίας.

Ο Yangtze , το μεγαλύτερο ποτάμι της Κίνας.

Ο Νείλος στην Αφρική, ο μακρύτερος ποταμός του κόσμου.

Ο ποταμός του Κονγκό, ο πιο πλούσιος ποταμός του κόσμο. Κινούνται 1,5 εκατ. κυβικά μέτρα νερού το δευτερόλεπτο.

Ο Provo κοντά στην Kama.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΠΗΓΗ: enallaxnews

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας Μαΐστρου ήταν οικογενειακό κειμήλιο της Ειρήνης Αμπατζή. Όταν αυτή απεβίωσε στις 21 Σεπτεμβρίου 1932, οι κόρες της Σμαραγδή Καραγεωργίου, Αικατερίνη Μπουσδρούκη και ο γιος της Δημήτριος Αμπατζής, κατόπιν παραινέσεως του τότε Μητροπολίτη Αλεξ/πόλεως Γερβασίου, προσέφεραν τη θαυματουργή εικόνα στην εκκλησία του χωριού. Από τότε ο Ιερός Ναός του Αγ. Γεωργίου Μαΐστρου έγινε και προσκύνημα της Αγ. Μαρίνας.

Η Ειρήνη Αμπατζή, μετά το θάνατο του συζύγου της του Θ. Αμπατζή το 1911, φεύγει από την Κεσσάνη όπου ζούσε και εγκαθίσταται με τα τρία της παιδιά, στη Μαΐστρο δίπλα στους συγγενείς της, όπου και ασχολείται με τη ραπτική τέχνη. Αμέσως μετά αρχίζουν να συμβαίνουν τα πρώτα θαύματα. Η Ειρήνη παρατηρούσε ότι δάκρυζε η εικόνα της Αγ. Μαρίνας και μάλιστα πριν από κάποιο δυσάρεστο γεγονός για τον ελληνισμό της περιοχής. Το δάκρυ είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Έτσι μόλις μαθαίνονταν ότι η εικόνα άρχιζε να δακρύζει, πλήθος πιστών από τη Μαΐστρο και την Αίνο έσπευδαν να προσευχηθούν και να λάβουν τη χάρη της. Μεταξύ των πιστών υπήρχαν και πολλοί Τούρκοι κυρίως ασθενείς που ζητούσαν τη χάρη της Αγίας. Στο διάστημα αυτό έγιναν πολλά θαύματα όχι μόνο σε Χριστιανούς, αλλά και σε Τούρκους.

Μετά τον ξεριζωμό η Ειρήνη Αμπατζή εγκαταστάθηκε μαζί με τους άλλους συγχωριανούς της στη Μαΐστρο 3 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αλεξανδρουπόλεως.

Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας δεν ήταν απλά ένα οικογενειακό κειμήλιο, αλλά μια συλλογική συναισθηματική σύνδεση της κοινωνίας της Μαΐστρου και των άλλων προσφύγων της περιοχής της Αίνου. Πολλές οικογένειες συνέχισαν να φέρνουν τους ασθενείς τους να θεραπευτούν, κυρίως ψυχικά ασθενείς βαριάς μορφής, σχιζοφρενείς ή και δαιμονισμένους, ελπίζοντας σε ένα ακόμη θαύμα, από τα πολλά θαύματα που άκουγαν να γίνονται. Πολλοί είναι οι μάρτυρες περιστατικών, όπου η Ειρήνη ηρεμούσε τους ασθενείς, που ήταν σε έντονη κρίση, άλλοτε με προσευχές και άλλοτε με την επιτακτική φωνή της, πάντοτε όμως με αγάπη και φροντίδα. Δέχονταν, σύμφωνα με μαρτυρίες , πολλές επιθέσεις, κυρίως από δαιμονισμένους, όμως ποτέ κανένας δεν της έκανε κακό, το αντίθετο μάλιστα, ημέρωναν και την υπάκουαν πιστά, μέχρι που έφευγαν απόλυτα υγιείς, μετά από την σαρανταήμερη παραμονή τους στην κατοικία της.

Από το 1925 και μετά κάτοικοι της Αλεξ/πολης αρχικά, αλλά και από πολλά σημεία του Έβρου αργότερα, κατέφθαναν την εορτή της Αγ. Μαρίνας για να προσκυνήσουν. Έτσι στον πλατανότοπο της Μαΐστρου άρχισε να γίνεται το πανηγύρι με πλήθος κόσμου, που συνδύαζαν το προσκύνημα στην ιερή εικόνα με ημερήσια εκδρομή.

Το πανηγύρι συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και συνεχώς μεγαλώνει η φήμη του. Αλλά η κινητήριος δύναμη για τη μεγάλη προσέλευση είναι η πίστη στη θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας.