Απόψεις, ιδέες, σκέψεις, και ότι άλλο μπορεί να γραφτεί σ' ένα σημειωματάριο

Το χρώμα του φεγγαριού

¨… Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ’ ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήματους. `Ετσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς την γνώση. Τούτη δω σου λέω, η σοφία  της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. `Αντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο…; Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα’ φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα’ δωσα  όλα. Δεν κράτησα ουτ’ ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι  γω, π’ ανάθεμάμε. `Η αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις πιο είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δένδρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται . Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη την στιγμή.  Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε!! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει, ε;….;¨           

Το χρώμα του φεγγαριού – Αλκυόνη Παπαδάκη