ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!

«Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια” λέει ο ποιητής Γ. Σαραντάρης, κι ένα σύνθημα  που είδα αρκετές φορές γραμμένο σε τοίχους «Η μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια», έγραφε…

Τα παιδικά μας χρόνια, σε τούτο τον τόπο το σκληρό…Τόπος σκληρός μα άγιος, με την αγιοσύνη στα μέτρα των ανθρώπων του…Τα παιδικά μας χρόνια…

Τότε που περπατούσαμε ξυπόλητοι και μιλάγαμε με τα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου. Το κάθε λιθάρι μας ήξερε καλά, όπως και μεις ξέραμε το κάθε αστέρι που έπλεε στον παιδικό μας ουρανό. Κι ήταν νύχτες που πασχίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα και τ’ άστρα ήταν τόσα, όση κι η καρδιά μας, κ’ η καρδιά μας πιο πολύ από τ’ άστρα…Φτιάχναμε λουλουδένια δαχτυλίδια και αρραβωνιαζόμαστε με τα δέντρα, με τον αέρα, με τον ήλιο, με τη βροχή…Τότε, που αναβαίναμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε τ’ άνθια του ουρανού…

Ανοιχτά, ρέμπελα παιδιά, που παρακούαμε τους μεγάλους, παιδιά με γρατσουνισμένα γόνατα, με κουρεμένα κεφάλια κι όνειρα ακούρευτα, αδερφάκια του σύννεφου, με χαϊμαλί τρελό στα άγουρα στήθη μας και σαγόνι πεισματάρικο, με κοντά παντελονάκια αέρινα, μορτάκια του άσπρου σύννεφου….

Κι ύστερα βιαστήκαμε πολύ να μεγαλώσουμε και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, βιαζόμαστε πολύ να επιστρέφουμε στα παιδικά μας χρόνια!
Καλό μεσημέρι...