Ίσως, η μοναξιά είναι στις μέρες μας η πιο σκληρή και άδικη τιμωρία , ο πιο αργός θάνατος, οτιδήποτε χαρακτηρίζει κάποιον που ενώ βρίσκεται σε μια κοινωνία με τόσους ανθρώπους αδυνατεί να συνάψει κάποια σχέση, ερωτική ή φιλική...
Συνήθως, είναι πιο εμφανής στις μεγαλύτερες ηλικίες, κι ίσως γιατί οι ηλικιωμένοι είναι τα άτομα που παραγκωνίζονται περισσότερο αφού λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη ότι δεν προσφέρουν πια έργο.
Πόσο λάθος , σκεφτόμαστε, πόσο μικρόψυχοι έχουμε καταντήσει.
Παραμερίζουμε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν, ξεχνάμε ότι είμαστε η συνέχειά τους και έχουμε την εντύπωση πως εμείς ποτέ δεν θα φτάσουμε εκεί που αυτοί είναι.
Στις περιπτώσεις που η μοναξιά χτυπά τους νεότερους ανθρώπους τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Το να είσαι στο άνθος της ζωής και να μην έχεις άνθρωπο διπλά σου να μοιράζεσαι το γέλιο, τη χαρά, τη θλίψη είναι...........
Εδώ βέβαια η μοναξιά οφείλεται σε όλους εμάς τους υπολοίπους τους «υγιείς» που δεν ξυπνάμε από τον λήθαργο του εγώ μας και δεν κάνουμε τίποτα για να βοηθήσουμε να εξαλειφθεί η μοναξιά του διπλανού μας, αφού δεν μας αφορά!!!!!!!!!
Τι μας στοιχίζει άραγε ένα χαμόγελο; Μια κουβέντα; Δυο λέξεις;
Ας μην περιμένουμε λοιπόν ο χρόνος να κάνει τον κύκλο του για να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικός είναι κάποιος αφού χαθεί........
Ας αρχίσουμε να φερόμαστε ευγενικά στους γύρω μας!! νομίζω ότι θα έρθει σίγουρα στην ζωή μας και η στιγμή της ανταμοιβής μας.........
Σας εύχομαι μια ημέρα γεμάτη από ευλογία, χαρά, αγάπη ... μια ημέρα γεμάτη χαμόγελο......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου