Αυτό είναι τελικά η ζωή????

(Διάβασα στο blog της Levina Vil το παρακάτω ενδιαφέρον κείμενο και σας το αποστέλλω).

Μονότονος ο ήχος της βροχής αυτές τις μέρες και βραδιάζει πια τόσο νωρίς  που δεν προλαβαίνεις  να δεις την μέρα, να την χαρείς!!!

Δεν έχει και ήλιο να σε ζεστάνει, να αναζωογονηθείς, να πάρεις κουράγιο, παρά μόνο σε βομβαρδίζουν από παντού, σκόρπια λόγια που μόνο για καταστροφή μιλάνε.

Χάνεις τον ρυθμό σου μέσα στα σκοτάδια, ακόμα και ο δίδυμος χτύπος από τα αντικριστά ρολόγια στους τοίχους, φαντάζει τόσο παράταιρος...... σα να  νεκρώνει το μυαλό, κολλάει στις ίδιες σκέψεις, σε χρόνια που πέρασαν, σε απορίες σε χρόνια που έρχονται.

Αν και προσπαθώ να το αποφύγω, μια και όλες πλέον οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα , δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι…

Πως γίνεται και ξαφνικά  η μία χώρα μετά την άλλη να καταρρέει?

Πως πυροδοτούνται πόλεμοι σε κάθε γωνιά?

Επάνω σε τι θεμέλια έχει κτιστεί ο κόσμος μας, επάνω σε τι ιδιολογίες και οράματα?

Πως γίνεται στην σημερινή εποχή που όλα έχουν φτιαχτεί για την βολή μας να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν αναίμακτες λύσεις?      

Πως γίνεται ακόμα ο θρησκευτικός φομενταλισμός να κυβερνάει αυτόν τον πλανήτη?

Να βάλω και την θρησκεία του χρήματος μέσα σ’ αυτό?

Γυρίζω σε άλλες μέρες όταν μπορούσα να φτιάξω  μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρη λίστα από όνειρα, όνειρα  απλά, που πίστευα πως είναι πανεύκολο να πραγματοποιηθούν, φτάνει να το ήθελα πολύ! Πάρα πολύ!

`Αργησα να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο να το θέλεις κάτι, πως δεν φτάνει ούτε να το προσπαθείς να γίνει….

Υπάρχουν όνειρα που σε ξεγελάνε, που νομίζεις πως έγιναν πραγματικότητα, πως τα άγγιξες κι όμως όλα τόσο ρευστά στην ζωή μας, στην τόσο λίγη τελικά ζωή μας  που εμείς οι ίδιοι την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται!

Λες και κάτι μας σπρώχνει να ανεβάζουμε τον βαθμό δυσκολίας της κάθε μέρας, της κάθε χρονιάς , της κάθε σχέσης με τους άλλους ανθρώπους και δεν μας αρκεί λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο μια αγκαλιά.

Τα θέλουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα στην βιάση να τα προλάβουμε, να αρπάξουμε, να μην προλάβει κάποιος άλλος, να μη πάρει άλλος τίποτα, μόνο εμείς, όλα εμείς και…

ο χρόνος αμείλικτος να περνά από πάνω μας, μα ποιος του δίνει σημασία?

Αυτό είναι τελικά η ζωή?

`Ένα ατελείωτο λαχανιασμένοι κυνηγητό?

Θησαυροφυλάκια και τενεκεδούπολεις? Ντίσνευλαντ και ομαδικοί τάφοι?

Αυτό καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εκπολιτισμού, σε κάθε μήκος και πλάτος αυτού του πλανήτη?

Αυτό θέλουμε??? 

Πηγή: Levina Vil