ΕΡΑΤΕΙΝΟ
TO BLOG...ΤΟΥ ΕΡΑΤΕΙΝΟΥ
Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2020
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019
Χριστέ μου, σε περιμένουμε….
Κοντεύει
η γέννηση του Χριστού μας. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής μας, όπου το “CHRISTMAS”
έγινε «Xmas» και οι φάτνες γίνονται μπάλες ή άλλα άχρωμα στολίδια,
εμείς ας καθαρίσουμε τις καρδιές μας.
Ας προετοιμαστούμε
με προσευχή και εξομολόγηση. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτήν την πανέμορφη εποχή του
χρόνου, αυτές τις άγιες ημέρες για να Τον υποδεχτούμε μοιράζοντας αγάπη άδολη στους
διπλανούς μας…
Χριστέ μου σε περιμένουμε…
ΚΑΛΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
ΜΕ ΥΓΕΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΥΤΥΧΙΑ, Σ'ΕΣΑΣ ΚΑΙ Τ'ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΩΠΑ!!!
Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019
Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018
Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2018
Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017
Η ομορφιά δεν είναι στο τέλειο...
Η ομορφιά δεν είναι στο «τέλειο» και «άψογο». Η ζωή είναι ωραία γιατί δεν είναι «τέλεια». Αυτό τον κόσμο τον ομορφαίνουν οι πονεμένοι. Τον ουρανό τον συγκινούν οι δακρυσμένοι, τον Θεό οι σταυρωμένοι. Δίχως όλους αυτούς η ζωή θα ήταν άσχημη, άχρωμη και άγευστη, στην ψευτιά της «τελειότητας» της. Οι πονεμένοι κι οι «αμαρτωλοί» γεμίζουν τον κόσμο ομορφιά και αγιότητα. Δίχως αυτούς η τέχνη είναι ορφανή, τα βιβλία δίχως συγγραφείς, τα ποιήματα χωρίς λέξεις, οι πίνακες μονόχρωμοι κι πάνω απ¨ ολα τα συναξάρια δίχως αγίους...
π.Λίβυος
Καλό απόγευμα....
Κυριακή 14 Μαΐου 2017
ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!
«Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια” λέει ο ποιητής Γ. Σαραντάρης, κι ένα σύνθημα που είδα αρκετές φορές γραμμένο σε τοίχους «Η μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια», έγραφε…
Τα παιδικά μας χρόνια, σε τούτο τον τόπο το σκληρό…Τόπος σκληρός μα άγιος, με την αγιοσύνη στα μέτρα των ανθρώπων του…Τα παιδικά μας χρόνια…
Τότε που περπατούσαμε ξυπόλητοι και μιλάγαμε με τα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου. Το κάθε λιθάρι μας ήξερε καλά, όπως και μεις ξέραμε το κάθε αστέρι που έπλεε στον παιδικό μας ουρανό. Κι ήταν νύχτες που πασχίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα και τ’ άστρα ήταν τόσα, όση κι η καρδιά μας, κ’ η καρδιά μας πιο πολύ από τ’ άστρα…Φτιάχναμε λουλουδένια δαχτυλίδια και αρραβωνιαζόμαστε με τα δέντρα, με τον αέρα, με τον ήλιο, με τη βροχή…Τότε, που αναβαίναμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε τ’ άνθια του ουρανού…
Ανοιχτά, ρέμπελα παιδιά, που παρακούαμε τους μεγάλους, παιδιά με γρατσουνισμένα γόνατα, με κουρεμένα κεφάλια κι όνειρα ακούρευτα, αδερφάκια του σύννεφου, με χαϊμαλί τρελό στα άγουρα στήθη μας και σαγόνι πεισματάρικο, με κοντά παντελονάκια αέρινα, μορτάκια του άσπρου σύννεφου….
Κι ύστερα βιαστήκαμε πολύ να μεγαλώσουμε και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, βιαζόμαστε πολύ να επιστρέφουμε στα παιδικά μας χρόνια!
Καλό μεσημέρι...
Καλό μεσημέρι...
Τρίτη 9 Μαΐου 2017
ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΟΝΟ.... ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ.
Τη συγκεκριμένη εικόνα την βρήκα σε μια αγαπημένη μου σελίδα και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας.
Δυστυχώς, δεν έγραφε περισσότερες πληροφορίες και παρ' όλο που έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω από πού μπορεί να είναι απόσπασμα το συγκεκριμένο παράθεμα, σε ποιόν ανήκει για παράδειγμα ή από ποιο βιβλίο μπορεί να αποτελεί, πιθανολογώ, το εισαγωγικό του μέρος.
Βέβαια είναι τόσο σημαντικό το μήνυμα που εισπράττω που πραγματικά το μόνο που θέλω, είναι να το μοιραστώ μαζί σας.
Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς αναλύσεις, επεξηγήσεις κ.τ.λ.
Απλό μοίρασμα, τίποτε άλλο.....
Ναι θα την έβαφα!!!!
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)